Hangi Nedenle Olursa Olsun Kendini Birine/Bir Şeye Adamak Esarettir

Tek başına doğuyor tek başına ölüyorsunuz, başkasının olmak diye bir şey yok; kendini birine/bir şeye adamak da başkasının olmak.

Böyle bir hayat şekli yok, bu bir nevi bağımlılık; herkes kendine aittir ben şahsen kendimi Tanrı’ya bile adamam.

Bu psikolojiyi anlamak çok zor, şarkılar bile yazılıyor, “Pazara kadar değil mezara kadar” Bu, kendini birine teslim etmek diğer insanlara güvenmemektir. Bizi yapmak istediğimiz şeylerden alıkoyan her şey yanlıştır ve koca bir hayatta kendimizi birine adamak yapmak istediğimiz tek şey olamaz.

Belli, bu kişiler değerli olmak için değer vermek istiyorlar. Eğer sizin değer verdiğiniz sadece bir kişi ya da bir şeyse düşüncelerinizi gözden geçirmelisiniz. Bir şeyi/bir kişiyi diğerlerinden daha çok sevebilirsiniz ama en çok (sınırsız) diye bir şey yoktur, hayatınızı en çok’a bağlarsanız hayatın esiri olursunuz.

Bu tür insanların hayatta tutundukları başka dal yoktur; öyle bir dal olmalı ki düşmesinler. Birini ölümüne severek ya da bir şeye kendini adayarak hayata bağlı kalacaklarını, yaşamlarına anlam katacaklarını düşünürler.

Aşk bir duygudur hissedildiği oranda yaşanması yeterlidir, daha fazlası acıya dönüşür.