Havada bir Kuş misali

Önümde saniyeler var. Önce yürümem, sonra koşmam gerekiyor. Öyle ne yapacağımı bilemez haldeyim ki seçeneğim yok. Çoktan içimde bir yerde bir düğmeye bastım. Atlamam gerek.

Pilot arkamda. ''Sana koş dediğim anda havada bile olsa ayaklarını koşar adım atman gerekiyor. Bu çok önemli. Koşmalısın, sakın oturayım deme'' diye uyarıyor. Son birkaç saniye. 1700 m.deyim ve önümde bir uçurum var. Altında masvavi deniz ve karşımda gökyüzü...

Kalbim duracak gibi. Korku yerini heyecana bırakıyor. Ve...

Gökyüzündeyim. Nasıl mı? Bir ara oturur gibi yaptıktan sonra ''koş,koş,durma koş'' diyen sesin rehberliğinde havalanmanın, bir kuş gibi uçmanın verdiği tarifsiz bir duygunun içine girdim. Anlatılmaz bu, yaşanır!

Bir ara düşündüm. Şimdi inmek istesem! Bu imkansız. Bir sonraki durak diye birşey yok. Korku, heyecan, özgürlük, mutluluk, coşku, ne hissettiğini bilememezlik hepsi içiçe.

Mitler uçan insanlardan söz eder. Kanatları olan insanlar masallarda, çizgi filmlerde, mitolojik betimlerde her daim var. Sonra özgürlük! Korkuya meydan okuyan o muazzam, o keskin his! Tamamen havada durabilecek kadar hafif olmakla bütün yükleri atmış olmak insanı uçurur da, sudan da yürütür. Mucizelere hep inandım!

Uçurumdan atlayıp gökyüzünde öylece durmak. Kuşların havada süzülmek için hava akımlarını kendi yararlarına kullandıkları malum. Kuşlar nasıl hisseder? Bunu bilemem. Bilmek isterdim, hem de çok...

Neden atladım! Bir rüya beni atlama duygusunun içine soktu. Rüyamda paraşütle uçuyorum. Tarifsiz bir duygu. Çok etkileyici ve manzara mükemmel. Tahtalı dağının zirvesindeyim. Birşey oldu. Göremiyorum.Tam görüş alanım kapalı. Paraşüt görmemi engelliyor. Sadece yandan görüyorum. Dağın zirvesi karla kaplı. Ve dokundum, kara dokundum. Buz gibi...

Babadağ'dan bir kuş gibi! Atlamak için mükemmel bir yer. Ve evet, bunu yaşamak istedim. 20 dakikaya yakın havadaydım.1700, 1500, 1000, derken yere iniş...

...

Yerdeyim. Başka bir dünya var. Kıyısından geçtim!