Herkesin bir aşkı vardır

Daha olmamış hayallerim vardı ağaçlarımda benim. Çıkarken düşmeyi, üstümü kirletmeyi severdim yeni yıkanan elbiselerime inat. Annem vardı benim hâlâ azarını işittiğim. Babam vardı korkusundan kanepe arkasına gizlendiğim.

Yalın ayak koşmacalar yapardım kendi dünyamda, elma dersem çık armut dersem çıkma sözünü bekleyen yaramaz bir çocuktum, kuytu köşelere saklanan ve sinsi gülüşleri olan.

Ben ki; buğulu cama düşler çizen, akan her damla da bitip giden yaramaz elleri kirli bir çocuk…

Nerden geldin böyle bir anda dünyama a benim sarılım.

Ben ki bilmem küçük eller nasıl tutulur, küçük dudaklardan ne dökülür…

En kötü ninniler çıkarken ağzımdan, senden başka kimse de dinlemez zaten bilirim.

Bilirimde yinede söz geçiremem dilime… sen olunca biterim ben…

Ve daha doymadan kokuna, ayrılık ikliminde hüzün yağmurları düşer üstüme. Gözyaşım düşer ellerine, kirli sakalım mı acıtıyor bebek tenini…varsın acısın, ah bir bilsen bana vereceğin acıları sen.

Hadi kızım şimdi uyu sen,

Sevginin en güzelini ah bir versen,

Gözüm açık gitmeden

Beyazlar içinde seni bir görsem…

Canım kızıma…