Huzursuzluklar huzur için

Bir tatlı huzur Kalamış'ta kaldı.

Çalışıp didinmemiz, stres çekmemiz, onca huzursuzluğumuz huzur içindi.

Ayrılıklar yaşadık huzuru koruyabilmek adına, kurulu düzenlerden caydık bir parça nefes alabilirlik için.

Yine bulamadık o çok aradığımız huzuru. Ya yoldan geçen sataştı umutlarımıza, ya da tanıdık bir yüz çembe taktı mutluluğumuza.

O çok sevdiklerimiz de yanımızdaydı oysa. Sonra yabancılaştık candan bir parça saydıklarımıza.

Ne zaman ki kendimize kaldık, o zaman huzuru tattık.

Her yerde onu ararken içimizde bakmayı atladık. Zaman geçti, seneler tükendi bir çoğumuz için.

En sonunda benliğimizle tanıştık.

İnsana önce kendisinin lazım olduğunu anladık.

Kendimizi arasaydık çoktan bulmuştuk belki.

Ama huzursuz huzur arayışı yordu tüketti hepimizi.

En derin deniz yüreğimizdeydi halbuki.

Ne kimse biz gibi anladı bizi, ne biz sevdik kendimizi kimseyi sevdiğimiz gibi.

İçimizdeki çocuk küs şimdilerde. Çok yalnız kaldı, unuttu gülümsemeyi.

Hatırlatmadık ona, onu ne çok önemsediğimizi.

Önceliği başkalarına verirken, çiğnedik benliğimizi, kendimizi.