İçi geçmişlik duygusu!

İnsanlarımızın her yaş için belirlediği bir yaşam tarzı vardır maalesef!
Bu davranış şekillerinin mantıklı bir açıklaması yoktur,ancak kimi insanlar bunu bütün detaylarıyla uygularlar.
Örneğin kırk ve elli li yaşlara geldiklerinde yaşam şekillerinin, kıyafetlerinin, konuşma üsluplarının o yaşın kurallarına uygun şekilde mutlaka değişmesi gerektiğine inanırlar.
Bütün düşünceleri karamsarlıklar üzerine kuruludur,genellikle hayattan şikayet etmeye başlarlar.
Nasılsın sorusuna bu yaşlarda verilen cevap genellikle eh işte idare ediyoruz, ne olsun bildiğin gibi olumsuz cevaplardır.
Çünkü hayattan zevk almaya bir hakları olmadığına ve bu yaştan sonra sosyal yaşamdan uzaklaşmaları gerektiğine dair bir inançları vardır.

Halbuki bu son derece anlamsız bir kuraldır,insanlar beğendikleri bu güzelliklerden her yaşta faydanalabilirler.

Bedenen bir güçsüzlükleri olmadığı halde ağır ve yavaş hareket eden bir insan olması gerektiğine inanır, aslında süratli bir şekilde anlatacağı bir konuyu ağır hareketlerle uzun uzun anlatarak bunu yaşlılığının bir gereği olarak görürler.

Son derece hayat doluyken aniden neşesini, ümidini, hareketliliğini, canlılığıni kendi iradesiyle yok etmek çözümsüzlüklerin kaynağıdır aslında.

Her fırsatta hüzünlenmek,pencereden dışarıyı seyrederek veya bütün gün televizyondaki dizileri izleyerek vaktini geçirmek bomboş yaşamaktır oysa.

Kendi hayatını yaşamayı bir kenara itip başkalarının hayatını seyretmektir!

Doğru olan, insanın fiziksel yapısı elverdiği, gerçekten bir rahatsızlığı olmadığı sürece hem bedenen hem de zihnen çalışmasına devam etmesidir..