İçim içime sığmadığı anlarda

Hani bazen, insanın içi içine sığmaz; nedenini de bilmez. Öyle anlarda benim aklıma hemen, Behçet Necatigil’ in “ Kır Şarkısı “ adlı şiiri gelir aklıma. Belki yıllarca öğrencilerime okuma konusu olarak dillendirmemin de bunda bir katkısı vardır. Fakat ben o yıllarda da hep bu şiiri okurken öğrencilerime; çok ama çok içten örnek okuma yaptığımı anımsıyorum. Öyleyse, şiirin hakkını yemeyelim ve yeri gelmişken şiiri de yazayım.

“Tam otların sarardığı zamanlar

Yere yüzükoyun uzanıyorum

Toprakta bir telaş bir telaş

Karıncalar öteden beri dostum.

Ellerime hanım böcekleri konuyor

Ne şeker şey onlar!

Uç böcek, uç böcek diyorum

Uçuyorlar.

Pan’ ın teneffüsü bile

Ilık, okşamakta yüzü,

Devedikenleri, çalılık vesaire

Bir âlem bu toprakların üstü.

Tabiatla haşır neşir

Kırlarda geçen ikindi vakti.

Sakin, dinlenmiş, rahat

Bir gün daha bitti. “

Kıpır kıpır bir gün beni bekliyor. O yüzden biten günün hükmü yok. Göğsünden kuşlar uçuşan bir kadın fotoğrafı var ya dolaşan ortalarda. Ben o kadının canlısı hissediyorum kendimi yeni doğan güne karşı göğsümü gererken. Ne mutlu! Kutlansın inşallah gün tarafından da!