İçimdeki çocuk bugün öldü …

Son zamanlarda yaşadıklarım canımı acıtıyor. Sanki her geçen gün beni olgunlaştırmak adına hayatımda acı izler bırakıyor. Sabahları uyanışım sızlanarak, naz yaparak değil. Sabahları artık büyük bir kabullenişle ve hiçbir şey hissetmeden selamlıyorum bitmesi için başladığım günü.

Geceler eskisi gibi değil artık. Geceleri uyumak değil artık aklımdan geçen, geceler nasıl geçerin hesabını yapıyorum. Geceler çok zehirli, çok acımasız, çok soğuk ve çok karanlık… Eskisi gibi değil tadı attığım kahkahaların, eskisi gibi yürekten değil.Eskiden diye başlayan cümlelerin sinirimi bozduğu günler geride kaldı, bu kelimelerle başlayan cümlelerin sahibi oldum.

Ağlamalarım artık sesli, avaz avaz, haykırarak değil. Yüreğime akıyor gözyaşlarım. Sadece yanaklarımı değil, yüreğimi de yakıyor gözlerimden dökülen yaşlar.Son zamanlarda çevreme bakarken, mevsim değişimlerini izlerken heyecan duymuyorum.Dinlediğim müzikler değişti, dinlediğim şarkıların sözlerine anlamda yüklemiyorum, hatta birilerine ithafta etmiyorum.
Sevdiğim renkler kabul görmüyor ruhumun gözünde.

İnanmıyorum artık dürüst ol ve kısa zamanda kaybetsen de uzun vadede kazanırsın diyenlere. İnanmıyorum artık zamanla geçer diyenlere. İnanmıyorum bir gün gelecek sen de mutluluğu yeniden bulacaksın diyenlere.

Yalnız kalmak eskisi gibi acıtmıyor canımı. Yalnızlık huzur verir hale geldi.Artık annemi de, babamı da daha iyi anlıyorum. Onları her zamankinden daha çok sevdiğimi ve her zamankinden daha çok kaybetme korkusu duyduğumu hissediyorum.

Geleceğe dair umutlarım yerini sessiz bir hüzne bıraktı. Hatta sessiz sakin ve huzurluyum. Hem de çok huzurlu ve çok sakin…

Son zamanlarda acı çeken ve ölmemek için direnen, yüreğimin derinliklerine sakladığım o çılgın çocuk pes etti…Bugün uzun süredir yaşama ve yaşatılanlara direnen çocuk öldü…

Tebrikler hepimize, sonunda başardık ve öldürdük içimdeki çocuğu… Artık olgun biriyim…