İçinde/ Hep sen olursun…

Dur durak bilmeden sürekli koşan,

dinginlik ve karmaşalar boyunca

genişleyen ve daralan zamanın içinde.

Kimi zaman tutsak kılan,

kimi zaman da huzur veren

ama hep saklayıp koruyan mekânların içinde.

Durmaksızın oradan oraya koşturan, devinen,

isteyen ve dönüş(tür)en insanların içinde…

Hava da artık soğuk ve gök gri

şu kış eşiğinde, hayat da öyle

Ama  her şeye rağmen

Senin o aydınlık yüzün,

yüreğin ve zihnin var ya,

Taşır gözbebeklerinde her nasılsa

bahar ve yazların pırıltılı ışıltısını da

yitip giden tüm iyi değerleri de.

Sarıp sarmalar onları da her nasılsa

sabırlı ve sımsıcak bir ana şefkatiyle

Ve tertemiz ellerin

süzer her seferinde ipince bir tülbentle

balçıklı bataklıkları da.

İşte o yüzden,

aya bakarım hep ben geceleri,

Beyazlığına, parlaklığına.

Gündüzleri de senin o berrak, aydınlık yüzüne

Ve güneşe bakarım yazları

Kışları da sımsıcak gülen gözlerine

Bir de gelincik tarlalarına bakarım, ilkbaharlarda

sonbaharlarda ise küçücük gül dudaklarına

Ve üzüp yorarken bazen hayat seni

İncitilmiş tebessümlerinin anlamına bakarım.

Sen olursun zaman, sen olursun mekân

Yurt olursun, ülkem, mevsim mevsim

İnsanım ve dünyam

Her şeyim sen olursun.

İ. Ersin KABAOĞLU,

26 Kasım 2012, Ankara 

(*) Görsel kaynak: www.edebiyatdefteri.com