İnce bellinin balkon güncesi

Balkonda oturur hep. Bahar toprağa değdiği gün, o da koltuğunu çıkarır balkona.

Sabah güneşi usulca terkederken, Fikriye Hanım yerini alır. Koltuğunun önündeki küçük masada bir paket sigarası, bir de ince belli çay bardağı durur. İçeri girdiğinde masadaki paketle bardak arkasından bakakalır. O da işini uzatmaz, hemen geri yollanır, kurulur havadar koltuğuna, sigarası ve çay bardağının yanı başına...

Gariptir, yoldan geçene, evine dönene, ağaca yeşile bakar ama, gördükleri bambaşkadır:

'İnsan insana benzer...Şu giden aynı bizim oğlan.
Ağaç ağaca benzer... Çocukluğumun bahçesindeki cevizin dalları da böyleydi.
Kuşlar akşamı selmalıyor bağır çağır...Tıpkı bizim memleket evi'.

Onun gördükleri baktıkları değil, koca bir ömrün başı sonu belirsiz resmidir.

Kız kardeşinin mezuniyetine yetiştiremediği pembe kapitone gömlek aklına gelir; kardeşi mezun olalı 35 yıl geçmiştir. 'Yakışırdı aslında, ona pembe çok yakışır ya'

Okuldan eve dönüş yolunda Aliye'yle yaptığı sohbetler sonra, sohbetler ses olup uçalı olmuştur bir 50...Aliye göçeli neredeyse 5 yıl bitmiştir. 'Aliye en sevgili bir dost elidir'

Babasına yazdığı mektubun daktiloyla yanıtlanmış özlemi gelir sonra;
'Kara kızım lisede muvaffak olmanı çok isterim, ama sen ne zaman dersen eve dönebilirsin,'...55yıl, 40 yıl da babasının göçü... 'Babam en doğrusunu bilir'

Ahmet kapıdan çıkarken 'evim gibisi yok Fikriye, çocukların patırtısını özlüyorum gün içinde' demiştir. Bu sözün niceliği 30 yıla dayanır...

Daha nice yaşanmışlar vardır, sıra beklemeden gelir gözünün önüne...Kendi deyimiyle 'zaman, muhakeme zamanıdır'

Çayı biter, kapı çalar, çiçekler sulanacaktır, bir nedenle kalkar...Ama döner Fikriye Hanım, mevsim müsade ettikçe oturduğu balkondan geleni selamlar, gideni yollar, ağaca yeşile bakar ama aslen seyrettiği kendi yaşanmışıdır.

Ve kimse bilmez Fikriye Hanım' daki derin derin bakmaların ne demeye geldiğini.

Bir sigarasının paketi, bir de içilmiş çayının bardağı, ince belli...