İnce Sızı

peşin kırılmıştı yen’im

ışık sağanağından görmemişti gözlerim

gelmeden, gitmiştin sen aslında

yolun sonu görünmüştü, taa başında

her seferinde

gelmene tedirgin duyduğum sevinç

gidecek olduğundandı

kulaklarım ahlat zamanın bekçisi

uçuruma sürükleyen rüzgârının

saklısında duran muamman

varla yok arasıydı gölgen

ikircikliydi sende aşkın rengi

gündüzle gece, hep ters yüz

senle yolculuğumuzda

kâhinin bilmediğini bildim

yürürken yollarında

hep ben tükettim suyumu

kendime akamayan nehirdim

sen, sevgiyi yeşertemeyen kıraç toprak

ince ince kırıldı gün ışığım

yitip gitti bendeki dirilik

böyle geldin / gidecektin yine böyle

deniz yıldızı hikâyesinde olduğu gibi

katkın olamadı bu sevgiye

yüzünü bir açıp bir kapayan güneştin

için için azaldın / patlamadı baharın

yüzündeki uzaklıkta, yabancılık duygusunun ayırdı

yarın yoktu bakışlarında

öfkem kendimedir şimdi

bildim / bildim de, neden dönmedim geri

sebep o ki, dinmedi içim

kendimi hiç affetmedim

her sen’ li zamanda hâlâ

yürek kökümde hep o ince sızı

20 Nisan 2009

Hâdiye Kaptan

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.

Güzel Sanatlara tutkulu, Türk sanat müziği hayranı, deniz ve İstanbul âşığı şiiryazar bir fâni....