İnsan Atatürk: Mustafa

''Mustafa'' filmini basındaki bir sürü gürültüye kulak tıkayarak sade bir insan olarak izledim.

Yanmış yıkılmış koca bir devletin küllerinden genç bir devlet kuran o kocaman insanın yüreğine baktım sessizce. Duygu tellerine dokundum. Onunla Selanik sokaklarını arşınladım, Pera'da bir kafede zamanı paylaştım. Sofya'da Yeniçeri kıyafeti ile meydan okudum, caka sattım. Dünyanın en cesur askerleriyle yedi düvele karşı koyan dünya liderinin çocuk kalbinin atışlarını izledim. Bıyıkları terlemekte olan genç adamın hislerini okumaya uğraştım. O yaşları yaşamış dünyanın dört bir yanındaki milyarlarca gencin davranışlarıyla özdeşleştirdim.
Anne sevgisini, baba hasretini ve en zor olanı, memleket hasretini duydum O'nunla birlikte yüreğimde. Acıyı, üzüntüyü, gururu, yalnızlığı, yükselişi, kahramanlığı, yokluğu ve ikbali izledim yüzündeki çizgilerde.

İhanetten korktum. Arkadaşlığı tanıdım yeniden. Alkış seslerinin arasında Elif'in kağnısının gıcırtılarını duydum. Barut kokusu yaktı genzimi onunla birlikte.

''Az zamanda büyük işler yapmak'' için arkama bakmadan koşmak zorunda kaldım O'nunla.

Koca bir Adamın hayatından özetti izlediklerim. Ama ben yoruldum izlerken. Dedim ki kendime: O yaşarken, o yüksek tempoda koşarken yorulmadı mı? İsmet Paşa'yı duydum Sakarya öncesi:'' O'na onun için Mustafa Kemal diyorlar''.

Filmdeki bazı sözlerini diledikleri gibi anlayanlara aldırmadım. Ben okudum çünkü o sözlerin önünü, arkasını. Esas manayı biliyorum dedim. İçim rahat izledim.

Kocaman yürekli Mustafa'yı, İnsan Atatürk'ü bir kez daha tanımaktan nasıl mutluluk duydum bilemezsiniz.

Bırakın sağa sola çekmeyi, sözleri, anlatımları. İnsan olarak siz de izleyin İnsan Mustafa'yı.