İstanbul’un Kulakları Çınlıyor…

Tenimi, tenine değdirme umuduyla yaşadığım şehir, İstanbul… Bir şehrin tütsü kokan tarafısın sen. Bir kadınsın, çırılçıplak… Sadece kırmızı bir rujsun sen… Haydarpaşa’dan başlarsın umut dağıtmaya; sen kolay sevmezsin adamı. Kolları olan tek şehirsin sen bildiğim mesela. Sen ıslık çalarsın geceleri… Her sabah raylarının tozunu alırsın rüzgarınla, bulutlarınla arınırsın geceleri…  

Uçurtmanın en renkli tarafısın sen İstanbul! Çevirince o gökkuşağını, grinin, arkasına gizlediği tek bilmecesin. Bildiğim en büyük yalansın sen… Ceviz kabuğunu doldurmayacak nedenlerimle seviyorum seni ve bir bavul dolusu bahaneyle geliyorum yatağına…  

Misak-ı Milli’nin en geçit vermez coğrafyasısın sen; en büyük orduların karargahısın. Kalabalık bir kadınsın; bana, yemek masasında önündeki tuzluğu uzattıracak kadar ilgiye aç, yalnız bir kadınsın sen… Ama beni ayağında sallayarak uyutacak kadar da annesin…  

Rakının sek tarafısın, hep şeffafsın ve suyu konulunca yalan atıp kapatansın arkandaki tozlu gerçeği. Sen, adamı sarhoş edip cebindekini, ellerine kelepçe yapansın. “Taşı toprağı altın” diye gelenlere acımayansın sen…  

Tek kardeş büyütülmenin şımarıklığısın sen… Okul çıkışlarında, uğruna milyonlarca insanı dövüştürür gibi paylaşılmazsın! Sen, içinde yaşayanların sırrı, içine almadıklarının merakısın… İstanbul; sen, her dakikayı, kulağında kulaklık koşar adım bir yerlere gider gibi yaşayan tek şehirsin. Gökyüzün yüksektir senin!!!  

Uğruna ağlanılan tek şehirsin mesela. Sen, desibellerce çığlık atabilen tek dilsiz, bir duyduğunu bir daha unutmayan tek sağırsın…  

Sen, sabah uyanınca da güzel olan kadınlardansın. Yıllar sonra eskimeyen şarkısın sen, Tanju’nun “kadınım”ısın… Nazım Hikmet’in Piraye’sisin sen…  

Kahrı zor şehir! İstanbul… Şairin, gözleri kapalı düşlediği, 1453 doğumlu şehir!