İsyan

Kafamın içinde bir yer almayı düşünüyor. Komuta merkezi gibi bir yer. Ellerini kaldır, yürü, konuş, yemek ye, su iç, gül gibi tüm tepkiler dâhil olmak üzere düşüncelerimi kontrol altına almak istiyor. Hatta söylettiklerini, yanlış yönlere çekip tatsızlık çıkarmayı en büyük zevk olarak görüyor. Diyor ki;

“ Ben elimdeki iğne ile ince ince işleyeceğim içimdeki öfkeyi ve sen sesini çıkarmayacaksın. Üzerine basıp bir basamak daha ilerleyeceğim, susacaksın. Ben nasıl istersem öyle çalışacaksın. Bir kalbin, hevesin, düşüncelerin olduğunu unutacaksın…”

Karşı çıkıyorum. Hayatımın, düşüncelerimin kontrolünü, ellerine bırakmaya hiç niyetim olmadığını gösteriyorum. Devreye hemen “hâkimiyet bende” der gibi tavırlar giriyor. Bir şekilde ekarte ediliyorum. Öyle sakin kalabilen bir insan değilim ki… Sinirlerim gözyaşlarıma yenik düşüyor… Yüreğimden bir şeyler kopup gidiyor. Emek emek işlediğim projelerin bir anlamının kalmadığını hissediyorum. Bu defa susamıyorum…

Kelimeler öylece uçup gidiyor, dudaklarımın arasından… Öfkeyle dışarı atıyorum kendimi… Güneş yakıyor… Ben yürüyorum ve içinden kopan parçalar, sıcağın etkisiyle yapışıyor simsiyah asfalta… Ben yürüyorum, ardım sıra geliyor gözyaşlarım… Ben isyan ediyorum, düşüncelerim, aklım ve gözyaşlarım isyan ediyor.

Hevesimin, çalışma azmimin kırıldığını hissediyorum. Yine de pes etmiyorum. Çünkü her yeni gün, yemyeşil umutlar bırakır ruhuma… Şimdi uyumalı… Biraz dinlenmeli ve daha sağlıklı düşünmeli…

26.06.2007 – 00:25

Fotoğraf : Tarık Aytaç Gürbüz