- Kategori
- Şiir
Karanlık
Aslında en büyük korkuları neydi
Hiç konuşamamak
Karanlıkta 2 zenci gibi sustular
Biri diğerine seni seviyorum demek istedi
Ama kimin kim olduğu farkedilmedi
Oysa başlarken Ne kadar sevecen ve kararlıydılar
Şimdi ise konuşamayacak kadar yılgın düşmüşlerdi
Ne kadar çok demek isterleri vardı yaşanmış ve yaşanmamış
Sessizliğin kemiği yok ki kırılsın Yüzünü görmek istedi
Ne var ki zifiriydi herşey
Duygular ise zift olmuştu
20.000 km durmaksızın giden motor yağlarına benziyordu duyguları
Hani yanlışlıkla biri diğerine seni seviyorum dese
Bu karanlıkta bu cümle de gümbürtüye gidecekti
Lakin ehemmiyeti yoktu
Sözcüklerin anlamları çoktan karanlıkta kaybolmuştu
Herşey kahpe kader miydi Bu kadar basit açıklanabilir miydi herşey
Yoksa birisi aradığı bahenesini mi bulmuştu
Karanlıkta herşey eşitti
Tıpkı ilkokul forması gibi siyahtı yüzleri
Ah dedi
Bu yüzü artık kesinlikle hatırlamıyorum
Ben de seninkini
Ellerini ver
Ellerin nerde İçim üşüyor
Ellerin nerde
Ölüyorum ama ellerin nerde?
Güneşin uyanmasına bir-iki saat kalmıştı
Aslında herşey konuşulup sonuçlandırılabilirdi
Oysa sadece bir oyundu belki de
Bu yalnızlık
Ya da birlikte yaşanan duble yalnızlık oyunu mu bu
Belki de gençtiler e böylelikle keşfi alem yaşıyorlardı
Aşk yerine
Yoksa aşk sadece bir karanlık mıydı
Siyah ve sessiz
Gecenin nefesini dinlediler
Uyumak dedi
Nefis bir yalnızlık
Kendini yalnız hissetmiyorsun hiç
Ama sen hep horluyorsun
Bilinçsizce
Ama kükreyerek
Herşeyleri bu kadar mı batıyordu birbirlerine
Herşey olacağına varır
Mutluluk bile
Nefesler sayılıdır
Spermler bile
Varoluş samimi ve gerçektir
Yokoluş da keza öyle
Peki ya yaşanmışlıklar
Onları hangi kefeye koymak lazım
Karanlıkta dürtülerimden diken diken mi oldum ne
Nefsimi nereye koyacağım masanın üstünde
Karanlıkta ilişkimiz kutup rüzgarı
Korunaksız yüzleşmeliyiz
Donmadan uyumadan ayakta kalmalıyız
Ancak herşey olacağına varır
Kaderimiz bile
Yoksa bir oyun mu Zannetmiyorum
Kimse bu kadar detay bir oyun için uğraşmaz
Karanlıkta ceset olmuş duygular
Yarınlarına başlamak üzere
Nafile enerji arayışındaydılar
Hayat onlara çoktan deli gömleklerini giydirmişti
Kuralları koyanlar biliyordu ki Bütün pislikler yokolurdu
Karanlıkta
Herşey kaybolurdu
By Eric Van Buyten