Kardelen

Bir çizgi çizdim gönlümdeki elsidi ekrana.

Ne beyazdı istediğim ne siyah. Beyaz zaten genetik olarak işleniyordu o tasarıma. Bir marka olmasınıda istemiyordum, sadece hazzımı doyursun, birde bir porşum olsun yeter diyordum. İki harf buldum alfabede, her ne şekilde yanyana gelseler, tatlı bir şekil oluyorlar.

Başka bir renk istedim demiştim ya sizlere çok önce, buldum sonunda o rengi.

Masamın üzerinde biriken külleri temizlemek bile tatlı geliyordu, seviyorum ofisimi.

"Ahmet abiiii, bize 1 çay (benimki) 1 sütlü nescafe (müşterininki)". (Kaz gelecek yerden tavuk esirgenmez)

"Ama gerçekten olmazki, siz verdiğiniz sözü tutmamazlıktan gelmektesiniz. Oralardan gelmeyin, bizim oralara geri dönüş yolumuz yok".

Bir şeyleri değiştirmek gerekli idi, değiştirdim...

Bugunlerde kalabalık sesler var ofiste, fikirler, artniyetler, düz niyetler ve nötrler.

Büyüyoruz birlikte, zannedersem yakında bir porş afişim olabilecek.

Yalnızlık işte bu, kalabalıktaki yalnızlık. Balıkların oltadaki ipleri yem sanması bile büyük keyif, ellerim balıklı.

Allahıma şükür ediyorum, inancımı düzgün şekilde yerine getirebiliyorum.

Ne güzel bir renk bu, kiminle durursa dursun onu yücelten tek etmen olabiliyor.

gibi cümlelerim var. Kim ne derse desin, her kim istememezlikten gelirse gelsin, onlara tüm yollarım kapalı. Biz bu topraklarda doğduk ve bu topraklardan ekmeğimizi çıkaracağız. Vaylıs bağlanamak istemiyorum hayata, sağlam kablolarım olsun. Afişimide aldım, eskidi bile. 'Son çıkan serisinin fotoğrafınıda kendi ellerimle çekip satmak istiyorum' kadar eskidi.

Ellerinizi açın gök yüzüne, bakın semalara doğru. Siz kendinizin efendisisiniz. Bugun yaşayan hiç bir mahlukat sizi kontrol edemez. İptal edin tüm engelcilerinizi. Yolunuz düz, yürümeyin, durmadan koşun. Bir kar örtüsünü delin geçin, hercai olup yenilgiyi yada "bu bana yeter" olgusunu kabul etmeyin.