KARINCA VE SEN

Önce turuncu bir tepsi gibiydi AY ufukta

Sonra sonra beyazladı gökyüzünde

AYnı ben gibi…

Gençliğimde turuncu görünüyordum

Ufukta hislerimle

Şimdi beyazlamış saçlarım, yüreğimle birlikte.

Domuz avındaki karşılaşma gibi

Avcı mı korkar domuzdan,

Yoksa domuz mu aniden gördüğü avcıdan?

Hayat ve insan,

Hayat mı alt eder insanı,

Yoksa insan mı, hep yeniden kalkan ayaklarıyla hayatı?

Gece günün içinde kaybolur

Gün gecenin içinde.

Ki sadece görüntü kaybolur

Kimse kıpırdamaz yerinden aslında

Ölümle yaşam gibi

Gider sanırız sevdiklerimiz, gitmezler

Doğar sanırız bebeklerimiz, gelmezler

Doğumla başlar ölüme varışlar.

Bazen acının dibi bazen de

Gülmenin sınırı kalkar

Sen yaşarsın sadece.

Sen mi zamanı,

Zaman mı seni oynatır parmağında?

Parmaklarına bakarsın,

Uzun ve dar geçitler gibi…

Ellerinde kalın mor damarlar görünür

Tüm anıların akar yavaşça damarlarından

Sen öylece seyredersin,

Acıların da soğumuştur, sevinçlerin de

Göz kapakların ağır ve hantal

Ne uyumaya ne uyanmaya hevesi var

Ayakların hanidir demir döküm ağırlığında

Bir ses duyarsın, belki bir iki cümle

Bazen gözlerini temelli kapatır

Bazen de ayakların hafifler, yüreğinle birlikte,

Yüreğindedir sır, hiç uzaklarda arama

Mesafeler yorar seni en çok

Bir de…

Her şey birbirinin içindeki halkada

Ne bir eksik ne bir fazla

Karınca ve sen aynı ağırlıktasınız

Hayatın gözlerindeki tartıda