Kendine inanmak

Eğer kendine inanmıyorsan, başka neye inandığının ne önemi var ki? Yer çekimine inandığın için mi yürüyebiliyorsun? Gerçekten yer çekimi yoksa! Eğer gök itiyorsa! Bu senin yürüyebileceğin gerçeğini değiştirir mi? Kırmızı dikenli bir halıdan daha acı verici olamaz adım atmaya başlayamama gerçeği. Hedef, şekillenmeye başlamış hayaller sin silesidir. Hayalin için attığın ilk adımdır aslında o hayali gerçekleştirmek için attığın adım. Sonra bir adım daha ve bir adım daha hayaline doğru. Gittikçe görmeye başlarsın, şekillendikçe büyür... Ve bir gün “neden bu hayalim gerçek olmalı” dersin ve işte başlar adım atmaya başlayamama gerçeğin... Saçma sapan nedenler sunar insan kendine... En çok da insan faktörüdür seni hayallerinden uzaklaştıran. “ya başaramazsam konu komşu ne der, ya başaramazsam nasıl bakarım onların yüzüne , ya benimle dalga geçerlerse!...” Peki, ne var bu kadar insanlığı kendinden daha çok dikkate almanı sağlayan! Zaten başarısızlıkların için kılıf her zaman hazır değil midir? “Tanrıdan geldi, Tanrı gecinden versin, hayırlısı böyleymiş” Tanrı!!! Yüklersin birkaç duamsı cümleyle kendi başarısızlığının bedelini Tanrıya. Bu konuda zaten rahatsın. Ama buna rağmen, en kolay kısmını az önce halletmişken ve mutlak başarısızlığa kesin hazırlığı Tanrı ile birleştirmişken, yine de insanı daha çok takarsın, onları daha çok dinlersin. Bir an gelir ve vazgeçersin hayallerinden... Olası bir toplumsal saygınlık kaybı adına rahatsındır artık... Ne yeni bir insan tanırsın, ne yeni bir ülke görürsün. Var olan her şartı kabullenmiş bir zavallısın sen. Hiçbir hayalin gerçek olmaz. En kötüsü insanlığa zararını hiçbir zaman kestiremezsin. Sana gülümseyip sana bir iş verendir senin oy vereceğin partin. Toplumsal gücün 8 saat boyunca bir şey yapmama yeteneğindir. Senin yerine düşündükleri için el üstünde tutarsın onları, koşulsun kabul edersin onlardan gelenleri... Tanrıya da bu yüzden inanırsın dürüst ol, başına gelen her kötü şey için kılıf ararsın... Sorgulanamayacak bir kılıf... Kendine inanmamanın olası sonucu... İnsanları da bu yüzden takıyorsun belki de... Çünkü insan olmaktan çok uzaksın...