Kim olduğunu söyleyen insana kulak asılmalı.

Bir kapıdan içeri girdiğimizde, bütün varlığımızla gireriz ya, bugün yarımı dışarıda bıraktığımı hissettim.

Oysa ışıltılı, ışıklı bir akşamdı.

Eve girdiğimde bunu düşünmüştüm.

Nedense.

Ya kalan diğer yanım için dışarı çıkacaktım ya da odama geçip, her zaman yaptıklarımla kaybolmaya çalışacaktım.

Veya… Kendimi bulamadığım zamanlarda hep başvurduğum gibi saate bakacaktım. Sanki beklediğim an gelecek ve ben, o adlandıramadığım benzersiz avuntunun içine mutlu bir şekilde dalıp gidecektim.

Çiçekleri sulamak için karlı bir kış gününü seçmek belki zalimceydi ama kaybolmaya çalışmak için bu denli basit bir yol izlemek de zaten mazoşizmin doruklarına tırmanmak değil miydi?

Sulama işinden elbette vazgeçtim.

Kaybolma işinden asla…

Yürümelerden…

Koşmalardan…

Dinlemelerden…

Düşünmekten… Asla, hayal etmekten, kurmaktan, kendimce kutlamalardan ve paranoyalarımdan asla vazgeçmeyecektim.

Anlaşılan kendimle gurur duyacak anlar yaratmaya çalışıyordum. Dünyanın hiç de mükemmel olmadığını yakaladığım güzel anlarımın ne denli çok olduğunu bir kez daha anladım. Tam bu an hissettim, diğer yanım kapıdan süzülerek bana karışıyor, kim olduğumu bağırıyordu.

Kim olduğunu söyleyen insana kulak asılmalı.

Çünkü o aslında bize insan olduğumuzu hatırlatıyor.