Kıyamadığım

korkaklar gibi kaçarken

bakmadan çiğnediğin toprak, gövdemdi

gecenin akrep gözlerini bıraktın arkanda

başlamadan ölüyor her günüm

dağ kadar birikti g ü n /borçlusun bana

aşkımı bilmediğin gibi, onu da bilmeyeceksin

hangi aşkta kalırsan kal

günahın bağışlanmayacak senin

sefil uykularda sebil dağılıyor zamanlar

bin kez bozulurken yeminler

kör kandillerde

sana b u l a n ı y o r harfler yeniden

daha da derine iniyor içimdeki kıymık

bir masalın içine bıraktım seni

yarattığım gibi

tek benim bilip, okuduğum

sen ve benden ibaret

mutlu bir masal

gülüşlerini aynı bıraktım, ilk günkü gibi

bahar taşıyan

sana çok yakışan gülüşlerini

mektuplar yazıyorum durmadan

kinle, nefretle şakıyor dilim

sonra, lime lime yırtıp atıyorum hepsini

dilime sövgüler yağdırıyorum

ürkek bir kuş oluyorum

bilmenden korkuyorum bütün bunları

hep aynı terane sürüyor yaşamımda

acıların mesken tuttuğu

sessiz /sözsüz

yalnız, ıssız bir adayım

sen k ı y a m a d ı ğ ı m

kuzey ayazım

yoksulluğum /y o k s u n l u ğ u m

ruh açlığım

öldüm öldüm dirildim binlerce kez seninle

gelecekte, artık tek bir ölüm var benim için

korkum yok, gelecekse gelsin bedene...

(2 Aralık 2010)

Hâdiye Kaptan

c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir