Kızım Gülce'ye özlem

İnsanların gerçekte baba olduklarını anlayabilmeleri için bir kız babası olmaları gerektiği söylenir. Bir erkeğin hayat boyu sahip olabileceği en iyi şeye sahibim ben. Kızımın, bana olan aşkı tam anlamıyla karşılıksızdır. Onu hayal kırıklığına uğratmamak, üzmemek, eksik bırakmamak için hayatım boyunca uğraşmak, çaba sarf edip mücadele etmek için sonsuz bir enerji var içimde. Böylesine tarif edilemez bir aşka ve bağlılığa sahip olduğum için çok şanslı olduğumu biliyorum. Ayrıca belirtmem gerekir ki oğlumu da çok seviyorum.

"Baba" sıfatını tüm eski geleneksel süreçlerdeki ihtişamıyla yaşayamıyorum. Camda beklenmiyorum, eve gelince ayağıma terlik verilmiyor, "bir şey istese de getirsem" diye gözümün içine bakılmıyor. Hele deli divane olunur durumda olunan bir Baba değilim belki. Ama ben her Baba gibi kızı tarafından çok sevildiğini bilen biriyim.

5 Mayıs 2001 yılında; hastaneden evimize geldiğimizde, o küçüçük ellerini avuçlarımın arasına almamla her şeyin başladığını, onun o pembe yanaklarını ilk öptüğümde anladım. Her bebek gibi bizim kız da güzelliğiyle gelmişti, yastık yatak olmuştu onun için, bir keresinde yastık yatağından düşmüştü, çok korkmuştum. Sevincini, insan sevgisini, mutluluk büyüsünü dalga dalga yaydı hayatımıza. Ağlamadı, güldü, büyüdü, konuştu, geldi, sarıldı, öptü, omzuma başını koydu ve "babaamm" dedi. Bütün yorgunluğum, günün stresini, hatta hayatımın tüm olumsuzluklarını bertaraf etti. O an kız babası olmakla mutlu oldum, sevindim, ümit doldum.

Tüm Babalar kendi kızlarını dünyanın en güzel kızı zannederler, Ülkelerinin tek prensesleridir onlar. Kızının varlık nedeni ile hep mutlu olması gereken insandır Baba, Çünkü başka hiçbir dişi onu o kadar çok sevemez. Babalık sıfatını en güzel hale getiren, onları ölesiye seven kızlarıdır.

Değişik bir his, hem size sonuna kadar ait olan bir varlık olduğunu bilirsiniz, hem de bir gün bırakıp gideceği gerçeğini kabullenmek. Hem vardır hem yoktur. Babaları ve kızları arasında her zaman farklı şeyler olur, bu gerçeği ancak gerçek bir baba ve kızı anlayabilir.

Kızım Gülce, tam tamına on gündür ondan uzağız. Anneannesi ve Dedesi ile birlikte Edirne Enezde yazlıkta kalıyor. Komşu Aygül ablası ve arkadaşı ile Ege Denizinde yüzüyor, arkadaşı Sidelle günlerini paylaşıyor, birlikte bisiklet kullanıyorlar, bahçede salıncağa biniyorlar, marketin önünde oturuyorlar zaman zaman, akşam pazarına çıkıyorlar, Annesi ile her gün birkaç defa telefonda konuşuyor, bende sürekli arıyorum. Yemek konusunda biraz sorunlu ama Anneannesi onun bu sorununu güzellikle hallediyor. Dedesi farklı yiyecek alternatifleri sunuyor kendisine. Onlarla iyi ilişkileri var, arkadaşça, dostça.

11 yaşına geldi, 6.sınıfa gidecek, onun ateşinin olup olmadığını her Baba gibi alnından öperek kontrol ederim. Kaç yaşına gelirse gelsin onu daha minicik bir bebekmiş gibi görüyorum, koruyup kollayıp, sarıp sarmalayıp, şefkatle doldurmak istiyorum. Müzmin bir aşktır, kızımla ilişkimiz, bitmez, bitemez.

Her akşam evde eşimle onun hakkında konuşuyoruz. Lap topu yanında, vınla internete bağlanıyor, internet üzerinden yarışmalara katılıyor, çok yaratıcı (creative) biri, moda sayfalarını takip ediyor, bu yıl gitar çalmaya başladı, yüzmesini geliştirdi.

One direction hayranı. Annesinden onların resminin olduğu tşort istedi ve yazlığa giderken de evde unuttuğu diğer Tişortlerini, akşam otobüsle göndereceğiz kendisine.

Geçen gün Sultanahmet Meydanındaydım, bakınırken bir turist öğrenci kafilesi gördüm ve tüm kızlar kızım yaşındaydılar onları hep Gülceye benzettim, dolayısı ile onu gerçekten çok özlediğimi fark ettim.

Kız Babası olarak şanslı olduğunu biliyorum, şimdi ise Aşkım Gülceden on gündür 280 km uzaktayım, onu çok özledim ve onu çok seviyorum.

Nizamettin BİBER

Uzman İnşaat Mühendisi