Kızma birader

Bu bir oyunun adıydı. Fakat bu bir oyun değil gerçek.

Daha önceleri de yazmıştım. İnsanlar düşünce farklılıklarıyla bir çiçek bahçesine benzerler. Orada her birinden birer tane bulabilirsiniz.

Fikirler de böyledir.

Bir düşünür “Herkes benim fikrime katılırsa yanılmış olduğumu söyleyebilirim” der.

İnsanlar birbirlerinin fikirlerine üç şekilde katılırlar. Birincisi kabullendikleri için. İkincisi buna zorlandıkları için. Üçüncüsü bilmedikleri için.

Elbette birincisinden yanayız.

Eğer insanları zorla düşüncenize bağlıyorsanız siz bir despotsunuz demektir.

İnsan fıtratında vardır. İster ki herkes kendi kullandığı araba markasından alsın. İster ki çevresindekiler kendi düşüncelerini tasdik etsin. İster ki gezdiği yerleri arkadaşları da gidip görsün gezsinler…
Kısacası bu böyledir.

Düşüncemize katılmayanları sevmeyiz. Ancak bizim düşüncemizi zenginleştirenlerinden onlar olduklarını unutmamalıyız.

Madem herkes bizim gibi düşünecekti o zaman bizim düşünce üretmemize ne gerek vardı.

Diyorum ya işte. İnsan bu. Nefis taşıyor. Kendinden olmayanlara öfkeleniyor. O öfke ile karşısındakini kırabiliyor. Kaba ifadeler kullanabiliyor.

Benden söylemesi.

Rengarenk çiçek bahçesi isteyenler sabırlı olmalı.

Dikene kızan gülden vazgeçmeli.

Daha fazla söze ne hacet.

İşte delil işte hüccet.