Koktu yine özlem

Sessizliğimi cama vuran yağmur tanelerine ve geceye usulca bırakıyorum... Hatrımda o kadar çok yüz var ki bu yüzleri nerde tanıdığımı düşünüyorum, hatırlayamıyorum çok mu yer gezdim diyorum sonra kendime... Ne dostluklar, ne acılar, ne mutluluklar bıraktım her geçtiğim yerde... Kırdıklarım da oldu, mutlu ettiklerim de... Hangisi hatırlar ki şimdi beni geriye dönsem ben geldim desem kucaklarlar mı yine eskisi gibi... Aklımda yüreğimde karışıyor özlüyorum işte insana bazen teselli yetmiyor, kendime yetemediğim anlarımda oluyor herkes gibi, özlüyorum bende geride bıraktığım şehrimi, arkadaşlarımı, buram buram adımlarım, anılarım, kahkahalarım kokan sokakları, çocukluğumda oyundan yorgun argın gelip hiç bir şey düşünmeden erkenden uyuduğum o geceleri... İnsan büyüdükçe özlemleride büyürmüş meğer yeni yeni anlıyorum... Ve Bedri Rahmi Eyüboğlunun şu satırları geliyor aklıma:

Eskiden yeterdim kendime,

Artardım bile...

Şimdi ne yapsam nafile!

Ve kim demiş can eskimez diye...

Bu can tedirgin tende,

Can da eskimiş,

Ben de...