Kuzguncuk

Todori Meyhanesi’nin şimdiki adı İsmet Baba,
En baba müdavimlerinden bir tanesi de;
Rahmetli Can Yücel Baba,

“Ben hayatta en çok babamı sevdim “ şiirini,
Orada mı yazmıştır, bilmem ama,
Sevgi duvarındaki amonyak çiçeği ve o pasaklı kontes,
Kesin Kuzguncuk’ta bir yerde çıkmıştır karşısına.

Bir gün aynı yalnızlık, gelip senin de kapını çalarsa,
Sırtını, Simitçi Tahir Sokakta’ki;
O ahşap evlerden birinin duvarına yasla.
Ve orada öylece bekle.
Öylece bekle ki; İlia’nın Bostanı çıksın,
Sen ve yalnızlığının karşısına.

İster o bostanda toprağa değen ellerdeki mahareti düşünün beraber,
İster o elleri maharetli kılan topraktaki bereket için şükredin Tanrı’ya.
Hemen yolun öte tarafına geçiverin zaman kaybetmeden.
Krikor Kilisesi’nin taş duvarından ince ince, Sallanıverin kendinizi, aşağıya aşağıya.

Eğer kitap için bir ev,
Kahve için bir mekan ararsanız o vakit;
Nail, sizi bekliyor olacak, tam da köşenin tam da başında.
Kitapların arasına sıkışmış hayatlardan hangisi içine dalsak da;
Bu kavruk kahve kokusunun hakkını versek diye düşünürken,
Birden, güneşi taş merdivenlerde batırmak gelsin aklınıza.

Ve Bamyacı Sokağa çıkan o nazenin yokuşa doğru usul usul yol alın.
Bırakıp kendinizi o taş ve kızıl merdivenlere,
Uzanın tüm boyunuzca, tüm posunuzca, tüm çocukluğunuzca.
Ne güneşin yakmasından korkun,
Ne de etrafın alaycı alaycı bakmasından.
Bir daha mı geleceksiniz arkadaş bu dünyaya?

Ve son son ağzınızda sakın sakın;
Hoş bir tat bırakmayı unutmayın,
Atın kendinizi hemen
Bir güzel manolya ağacının altına,
Yani Elina’ya.
Bir Sultan Sarması, Bir Sebastian Tatlısı, bir de tomurcuk çay isteyin; demirden dökme masanıza.
Öyle bir lezzet, öyle bir tat kalacak ki damağınızda;
Bir başka yerde aramayın, muhtemelen bulamazsınız.

Aa bir de bu arada siz siz olun;
Yalnızlıkla bu kadar çok ahbaplık yapmayın....
En azından Kuzguncuk’da....