Mektup -1

Sevgili Piraye ;

Nedendir bilmiyorum sana doktor demek gelmiyor içimden. Biliyorum ben senin hastanım ama, sen benim asla doktorum olamadım. Arkadaşım, dostum, kardeşim. Kucak dolusu sevgilerle başliyorum söze..

Bir ay oldu konuşmayalı. Son konuşmamızdan sonra iyi miyim, daha mı kötü oldum bilmiyorum. Belkide bilmemekten öte, bilmekten korktuğum için böyle düşünüyorum.

Ben hala son sorduğun sorudayım. ''Hayatın neresindesin ?''

Kendime soruyorum hayatın neresindeyim? Bedenen mi? Ruhen mi?

Bedenen yaş 35, belki yarısında, belki de sona yakın ama başlangıcında olmadığım kesin.

Ruhen?

İşte bunu bilmiyorum. Çevremdekilere bakılırsa başa yakınmışım. Başı nere bilmiyorum ki hayatın. Bana soracak olursan sonda ya da sona çok yakın.

Son cümlemi okuyunca bana kızdığını biliyorum ama bilirsin ki ben, hep içimden geçenleri söylediğim için kaybettim. Seni de kaybeder miyim! Onu da bilmiyorum, tek gerçek sona yakın olduğumdur.

sakın telefona sarılma şimdi.Meraklanacak bir durum yok.Sadece içimden gelenleri söylüyorum.İntihar etmem , bavulumu alıp gitmem , en fazla bir  sakinleştirici alır uyurum.

Geçmişimle hesaplaşmalarım devam ediyor Piraye. Aslında biliyor musun benim bir kaç aya daha ihtiyacım var. Hesaplaşmalarımı yaptıkça geçmişimle, daha su yüzüne çıkıyorum sanki, daha temizleniyorum, acılarım daha hafifliyor. Kendimin zannettiğim kadar kötü ve hatalı biri olmadığımı anlıyorum. Üzerime düşen görevleri yerine getirmişim ben, elimden gelenin fazlasını yapmışım, başkaları ile karşılaştırdığımda kendimi; çok çok yukarılarda olduğumu görüyorum. Dediğin gibi '' Bırak acı yarada kalsın '' .

Piraye, geçenlerde bir kaç tane serçe gördüm. Toprak yolda yiyecek arıyorlardı kendilerine. Bilirsin yüreğim yufkadır benim. Hemen markete girip ekmek aldım ve yolun kenarına parçaladım ekmeği. Uzaktan izlemeye başaldım. Önce ürkektiler. Sonra biri yaklaştı. Sanki tehlike varsa önce kendini heba edecek gibi. Sonra tehlike olmayınca diğerleri de geldi. Karınlarını doyurdular ve teşekkür etmeden gittiler. Onlara her gün ekmek verdim. Biliyor musun artık tehlike olabilir diye serçenin biri önce yaklaşmıyor ekmeğe. Hep beraber yaklaşıp yiyorlar. Ve ben yaklaştığımda kaçmıyorlar. Adı üstünde serçe. Bir serçe bile anlayıp, değer verebiliyor. Bir serçenin davranışını neden insanoğlu sergileyemiyor. Piraye bence insanlar serçe mi üstün, ben mi? diye düşünmek zorundalar.

Dediğini yaptım. Sigarayı azalttım. Boş vakitlerimi bağlama çalarak geçiriyorum. Ama itiraf edeyim ki bağlamaya elim  çok gitmiyor. Şaşırdın değil mi? Evet bağlamayı çok severim ben  ama bu aralar telleri bile ağlamaklı sanki. Bu da içimi acıtıyor.

Piraye sıkıldım yazmaktan. Bana musade lütfen.Cevap yazarsan söz veriyorum sana tekrar yazacağım.

Engin...