Merdiveni tırmanırken

İnsan dünyaya sorumlulukları ile gelir. Her insan bu ağır yükü taşıyamaz, çevremize baktığımız zaman, psikolojik olarak rahatsız o kadar çok insan var ki, doktor genellikle bu hastalara ''geçmişte yaşadığı sıkıntıların'' tramvası olarak "depresyon" tanısını koyar.

Şimdi düşünelim!..

Nedir bu insanlerı çileden çıkaran olaylar? Toplumu oluşturan bir birey olarak sorumluluklarını taşıdığımız insanlardan neler bekliyoruz, onlara neler veriyoruz.  Ben; yaşayan bir birey olarak  evlat, abla, hala, teyze..v.s.. 

Bir evlat olarak anne ve babama neler verebildim, neler aldım beklentilere ne kadar cevap verebildim veya ne kadar karşılık görebildim?

Dikkat ederseniz, hayatımız hep soru işaretleri ile dolu.

Bu soruların yüzde kaçı mutllu sonla biter. Eğer beklentilerimiz bizim erişemeyeceğimiz yerde ise hayatımız hep hüsran, hep hüsran.

Hayatı bir merdivene benzetirsek en alt basamaktan başlarız ve bu basamakları tek tek çıkarız, birden yukarı çıkmak istediğimizde düşer, merdiveni de mazallah tepemize geçiririz.

Hem canımız yanar, hemde başladığımız noktaya geri döneriz. Bu tramvaları yaşamamak için, ilk önce hayata sevgi ile bakmak, sabırlı olmak, yılmamak, aç gözlü olmamak ve herşeyden önemlisi kanaatkar olmak gerekir.

Bu ilkeleri hayatımıza geçiremezsek ve  hayattan çok şey beklersek, ruhumuzu hasta eder doktor, doktor gezeriz.

Ben bu ilkelere uydum mu?

Hayattan beklediklerimi bulabildim mi?

Söylediğim gibi hayat bir merdiven misali. Hayatımı hiç bir zaman başkalarına endeksli yaşamadım, hedefimi hep kendim tayin ettim. Ne yaptıysam, en küçük işi dahi önemseyerek yaptım ve hep başardım.

Hüsrana uğramadım mı?

Elbette; hayatımın en büyük darbesini yine en sevdiğimden aldım.

Ama yıkılmadım, yılmadım. Psikolojik olarak bende devrildim ama SEVGİYLE her şeyin üstesinden geldim. Sonuçta beni yine sorumluluklarım (beni sevenler ve sevdiklerim) bekliyordu. Onların yanında olmalıydım, ömrüm oldukça onların hep yanında olacağım.
Sıkıntısız, mutlu ve sevgi dolu günler dileği ile...

GÜLAYCA