Mürekkebin ağırlığında ezilen şiir

“Ağlamak acıların yontulmuş biçimidir,  

Hüzünse bir çocuğun gökyüzünü sevmesidir…” 

Kaç zaman geçti bir yağmur yiyemedik şöyle doyasıya,  

İnsanın yersiz korkuları gibi teslim ettik bedenlerimizi şemsiyeye… 

Kendimize yaratamadığımız özgürlüklerimizi de hapsettik yok pahasına,  

Bir ıhlamur bile kaynatamadık içi ısınsın sevgilinin diye,  

Ayrı şehirlerde hapsettik bedenlerimizi, ruhlarımız hep lunaparkta… 

Bunu da beceremedik son zamanlarda… 

Her şey gibi zamana takılıp düşen cümleler,  

Gönderilmemiş mektuplar da acıyla kıvranırken… 

Bir kâğıttan kayığı da hapsettik defter sayfalarında,  

Mürekkep ağırlığında,  

Özgürleştiremedik…