Mütevazılık abidesi bir şair Cafer Demirtaş

A- Bazı amatör ressamlar profesyonellerden çok daha üstün yapıtlar üretirler; ama evrensel değerleri birkaç kuşak sonra ancak anlaşılır, çünkü sanat eleştirmenleri ve müzayedeler popüler kültüre hizmet yarışındadırlar...

B- Bazı edebiyatçı yazarlar 30-40 yıl okur okur okurlar; okuduklarını içselleştirirler; arada bir esinlenip notlar alırlar ve sonra bir gün bir içses duyarlar; “Tamam, evrensel jürinin beğeneceği bir yapıt yazabilirim artık” der o ses; böylece hem çağının kuşaklarına, hem belki de gelecek 500 yıl boyunca tüm okuyan insanlara okuttururlar kendilerini...

C- Bazı tarih yazarları -tarihçi olmadıkları hâlde- bizi yüzyıl/lar öncesine veya sonrasına götürür ve o çağı "zihnimizdeki televizyon ekranı”nda izliyormuşçasına hayal etmemizi sağlarlar...

D- Bazı şairler ise,

1- öykü, şiir, roman, tarih, felsefe dalında okunması gerekenleri okumuşlardır;

2- kendi kuşağına ve geleceğe inatçılık, direnç ve aşk aşılama güdüsüyle dopdoludurlar, ama kendilerini piyasaya vurmazlar;

3- sözcüklerle müzik yazarlar, çünkü dizelerini okuyunca bir oratoryo dinlemiş gibi olursunuz;

4- çekiçle felsefe yaparcasına çekiçle edebiyat yaparlar;

5- okurlarında neredeyse ürkütücü bir aydınlanma dürtüsü yaratırlar;

6 bize tuttukları aynada kendi içsel karanlıklarımızı ve terk edilmiş duygularımızı/değerlerimizi gösterirler…

İşte ben böyle bir şairi tanıyorum; adı Cafer DEMİRTAŞ.

O hep şairdir; “Cafer Demirtaş” olduğuna hiç rastlamadım; çünkü kendini bilinçli bir sonsuzluğa bırakmıştır…

Facebook’taki son iletisi:

Sen tanışmamışlığımızı ver bana

Ben kireç kokulu düşlerimi alıp gideyim

Sen beyhude uçurumlarına tutun

Ben şarabi yalnızlığıma.

Ömrüm tenha ve utangaç

Ömrüm kuytuda saklı bir şiirdi.