Mutluluk

Aradığını bulamamak insanı çıldırtsa da, çoğu zaman aradığımızı bulamıyoruz ve elimizdekilerle mutlu olmaya çalışıyoruz. Şehir şehir dolaşan insanlar tanıyorum. Sürekli iş değiştiren, arkadaş çevresini değiştiren, ev değiştiren... Neden diye sorduğumda yanıt genellikle sıkıldım oluyor.

Oysaki tek sebep aradığımızı bulamamak. Ne aradığımızı hepimiz biliyoruz aslında.İ çeride bir yerde, yüreğimizin derinliklerinde yatıyor fakat dile getirip kabullenemiyoruz. Aradığımız sadece mutluluk ve huzur. Parayla olur sanıyoruz. Olmuyor. Yeni bir iş, yeni ortam, sarsılan dengeleri düzenlemeye çalışma, kendini tekrar ispatlamaya ve kabul ettirmeye çalışmayla geçiyor günler. Daha güzel, daha havalı, daha bakımlı sevgili de olmuyor.Bir şeyler eksik kalıyor. Gözlerinde pırıltı yok. Geç kalmamak için heyecan yok.

Arkadaşlar da bir gariplik var. Güvenemiyoruz. Dert ortağımız, oturup da bir fincan kahve içeceğimiz kimse yok. Olsa bile yarın sevgilimizle veya kocamızla aynı yatakta yakalamayacağımızdan emin değiliz. Kapı komşumuzu da tanımıyoruz. Bazen çocuk ağlamaları, karı- koca bağırışmaları bazen de şen kahkaha sesleri geliyor.

Değişen çevreler hep aynı. Havada kalan; sesler, gülüşler... Yere çöken; hüzün, acı, mutsuzluk... İşte ayaklarımıza dolananlar. Bizi bir yerden bir yere savuranlar.

Dolambaçlı yollardan gidip, kaybettiğimiz vakitler o kadar çok ki... Bütün görünenleri temizleyip salt mutluluk aramaya çıkın bence... Belki o zaman bulabiliriz.