Ne atom bombası ne…

Yıllık planlar, ünite planları, günlük planlar… benim için mazi oldu. Nasıl olur bu? Plansız programsız adım atmazken, düşünmeden taşınmadan tek cümle söylemezken nasıl olur da böyle plan yapmadan yazmaya başlarım? Vah bana vahlar bana.

Biliyorum vahlanmak zamanı değil. “Bana değmeyen yılan bin yaşasın.” demenin zamanı, değil. Yan gelip yatmanın zamanı değil. Değil, değil, değil…

Şimdi konuşmak zamanı, şimdi yazmak zamanı, şimdi çalışmak zamanı… Zaman bu zaman, an bu an…

“Bir işi zamanında yapmazsan eğer, azalır taşımış olduğu değer.”diyen Goethe de “yaz” diyor. Yaz yaz yaz…

Kime yazmalıyım?

Kimin için yazmalıyım?

Ne yazmalıyım?

Niçin yazmalıyım?

Nasıl yazmalıyım?

Nerede yazmalıyım?

İstenilen yerde yazma fırsatını kim buldu ki biz bulalım.

İstediğini yazma özgürlüğünü kim buldu ki biz bulalım.

Sabah sabah faul yapmaya başladık. İşte plansız yazmanın sonucu bu. Önceden plan yapsaydım, müdüre onaylatsaydım. Böyle olmazdı tabi.

Müdür dedim de aklıma düştü. Öğretmenken planlarımızı okul müdürüne onaylatırdık. Şimdi plan yapsam kime onaylatacağım?

Mutlaka birilerinin onayını mı alacağız. Eee, alıştık bir kere. İşte işin püf noktası burada. Şöyle böyle yaza yaza, tesadüfen püf noktasını bulduk. Alıştırmak.

“Alışırlar, alışırlar…” diyen  üst yetkililer geldi aklıma. Bu alıştırma taktiklerini devam ettirenler geldi aklıma. Alışa alışa bir yerlere gidiyoruz. Nereye gittiğimizi bir bilebilsek, ah bir bilebilsek… Allah sonumuzu hayretsin.

Böyle de yazı olmaz ki… Düşünsenize ne İsrail’in atomu, ne füze kalkanı, ne uçaklar, ne uşaklar, ne terör, ne şu ne bu… Gündem konuları pas geçiliyor.

Şimdi Orhan Veli’yi hatırlamanın sırası mı. Değil; ama plansız yazarsak böyle olur.

Ne atom bombası,

Ne Londra Konferansı;

Bir elinde cımbız,

Bir elinde ayna;

Umurunda mı dünya!

Dünya umurumuzda olmalı. Gizli ya da açık konferansları, görüşmeleri irdelemeli, atomumu da, rampaları da düşünmeli ve de aynaya bakmayı ihmal etmemeliyiz.

Aynaya bakınca üzülüyorum. Bu, ben miyim? Böyle plansız programsız yazan ben miyim?

Kendi tanımıyorum.

Kendini tanımalı insan. Kendi olmalı insan.

Sabahattin Gencal, Başiskele-Kocaeli, 06. 10. 2011