Nefes muskası

Derin bir nefes çektim ve bir süre gezinmesine izin verdim göğüs kafesimin içinde.

Nefes, bir süre sükunetle dolandı içimde; çalkalandı ciğerlerimde ve nihayet durakladı kalbimde.

Saniyeler süren bu kısa hikaye, nefesin derin bir iç geçirme neticesinde, esaretinin sona ermesiyle bitecekti elbette...

Ama öyle olmadı.

Yorgun bedenim bir daha hiç soluk alamadığı gibi, aldığı nefesi de serbest bırakamadı. Nefes sıkışıp kaldı içimde.

Oysa ben o nefesi verdikten sonra yepyeni bir nefes alacaktım ve onu da sana bir çift laf etmek üzere harcayacaktım. Heyhat! Dolup boşalamadan bedenim, boşlukta kayboldu sözcüklerim...

Bunu hiçbir zaman bilemeyecek olman da büyük haksızlık olurdu elbette. Bu yüzden nefes ile benim aradamda sıkışıp kalan bu sırrı, ruhuma fısıldadım ben de. Fısıldadım ki, ebediyete kadar sürsün ruhlarımız arasındaki bu öfke...

Şimdi çürümeye yüz tutan bedenimin başında vicdanın nöbet tutuyor her gece. Bundan böyle, içimde ukde kalan o sözcüklerin esamesiyle, alacağın her nefes yarım ve dokunacağın her beden eksik bu öfkenin lanetiyle...