Nirvana

Kar beni niye mutlu ediyor. Sanırım geçmişle kol kola yaşıyor olmamın verdiği bir özümseme. Bilemiyorum ama ben yine gitmek istiyorum. Ülkemden uzaklaşmak sürekli karla kaplı küçük bir adaya gitmek... Deniz de ufkumu genişletiyor. Bol bol resim yapmak, sayfalar dolusu soğuk günlerin sıcak ve gizemli insanı olmayı yazmak. Gidişatın hep aynı olmaması yani tekdüzelikten çıkması için yeni bir şeyler yapmak. Mesela yeni bir yerini keşfedip adanın yeni ilhamlarla doldurmak tablolarımı. Bunun için çok para gerekmez sanıyorum. Küçük şirin bir ev… Yalnız benim çizgilerimden oluşan. Benim için. Peki, yaşlanmam mı gerekiyor bunun için. Razıyım. Gizemli ihtiyar hiç olmuş bir gençlikten iyidir. Belki düşünmek bana iyi gelir. Korktuğum yalnızlığımı özler oldum. Hadi bir mucize kuantum… Götür beni o adaya. 

Sabah erken kalkmayı severim belki orada. Belki yorgunluk vermeden alır bedenim uykusunu. Bence belkiler biriktirmek keşkelerle yaşamaktan daha samimidir. Deniyorum. 

Benim gibi komşularım olabilir fakat yalnızlığıma istila etmeden yakınımda olacaksalar. Uzun beyaz yürüyüşler sonrasında sıcak bir kahve ve yeni yaşantı üzerine hoş sohbetler. Pis bakışları olmadan insanların, üzerimde gezinen o boş ve pis bakışlar. Temiz ve güzel olmak. Beyazlara bürünen saçlarımla bile. Acı veren boğan her şey burada kalırken ben arınmış bir Müslüman olarak daha fazla tanrıyla buluşmak. Daha gerçek. Zorunsuz ve istekle. 

Şu an hiçbir şeyi umursamıyorum. Uyumak istiyorum. Sabretmeden beklemeden uyandığımda buradan uzaklarda olmayı ve artık gerçekten manasız olan bu hayatı silmeyi hatırlamamayı umuyorum. Bir bunak olsam daha iyi.