Nostaljik takıntılar

Yaşadığım anın değerini bilmek istiyorum artık. Geçmişi özlemek ucu yaşanmış bitmiş günlerin kapısına açılan küçük bir odaya hapsediyor beni. Günü yaşamak ve bunun güzelliklerini doyasıya hissetmek istiyorum.

Adım Özlem olduğu için mi bu kadar özlem doluyum acaba? Çünkü biliyorum ki şu an özlem duyduğum ve hatırlayınca gözlerimin buğulandığı anları yaşarken de bir şeylerin özlemi içindeydim ve aslında ne kadar güzel zamanlar yaşadığımın farkında bile değildim. Aradan yıllar geçecek ve hayatımda bir takım değişiklikler olacak, o zamanda şimdiye özlem duyacağım; “Ah ne kadar güzel zamanlarmış” diye düşünüp geçmişi yad edip duracağım.

Kendimi zorlamıyor değilim geçmişe saplanıp kalmamak ve bugünü tüm güzellikleriyle hissedip buna şükran duymak için, ama her ne kadar mantıksal olarak bunu bilsem ve inansam da içsel olarak hep bir şeylere hasret duymaktan alıkoyamıyorum kendimi. İki sene öncesinde kalmış üniversite yıllarımı ve güzel şehrim İzmir’i çok özlüyorum mesela. Yoğun ama verimli geçen günlerimi, asistanlarımız ve hocalarımızla olan güzel diyaloglarımızı, yazları kazılarda geçen zamanlarımızı özlemeden ve buğulu gözlerle geçmişin perdesinde çoktan geçip gitmiş o anları izlemeden duramıyorum.

Geçmiş yıllar acısıyla tatlısıyla bir çok anı biriktiriyor belleğimizde ve zaman zaman onları saklandıkları yerden çıkarıp yeniden yaşamak güzel oluyor. Ah birde şu tüm hücrelerime işleyen ve beni yaşadığım anın güzelliklerini keşfetmekten alıkoyan derin özlem duygusu olmasa…

Resim: http://edebiyat.ege.edu.tr/ (Okulum)