O kadar çok şey

Hayatı sevmek için o kadar çok nedenimiz var ki.
Sabahın ilk ışıkları yastığınıza vururken güne göz kırparak uyanmak.
Balkonda, okumakta olduğunuz kitabın önsözünün duygusallığının yüreğinizi titretmesi.
Omlet yaparken üzerindeki yağ taneciklerinin çıkardığı çıtı pıtı sesler.
Cami avlusunda vakitin gelmesini beklerken ütüsüz gömlekleriyle torunlarının haylazlıklarını anlatan ihtiyarlar.
Belediyenin parkında bir bankta otururken yanınıza ürkerek yaklaşan sevimli köpeğin başını okşamak
Marketten aldığı yumurtayı kırmadan eve götürmenin telaşını taşıyan genç kızın kalça sallamaları.
Akşama ne pişireceğini bilmediği halde konu komşudan fikir almaya gayret eden ev hanımının yumuşak sesi.
Sokak arasında 'Sen neden mahallenin erkeklerine göz kırpıyorsun!' suçlamasıyla birbirini yiyen köşebaşı aşıkları.
Minareye çıktığında sevdiği kızın babasını ikna edememenin verdiği hüzünle yanık yanık ezana başlayan genç imam.
"Sizinle çay içebilir miyiz?" diyebilmek için iki bira yudumlamadan duygularını açamayan şehirdeki köylü çocuğu.
Yaya kaldırımında yürürken yanından geçen araç şoförünün kendisine su fırlatmasına gülüp geçen teyzeler.
Hayatı sevmek için o kadar çok nedenimiz var ki?
Hayatın içinde olduğunu bilmek.
Hayatın kendi içimizde olduğunu farketmek yeter.