Oğlum ve Ben

Ben iyi bir anneyim. Gerçekten. Oğluma yaşama şansı veriyorum. İyiyi ve kötüyü. Güzeli ve çirkini öğrenebilme şansı veriyorum. Ve bunu bilerek yapmıyorum. Kitap okuyarak da değil. Sadece doğru olduğuna inandığım bir şeyi yapıyorum.

Ona hayatı deneme yanılma yöntemi ile yaşayabilme şansı veriyorum ki. Bence bir çocuk yetiştirirken başlangıç noktası bu olmalı. İlk bebek beklerken hiç klasik anneler gibi kitap okumadım. Halbuki kitap okumayı seven bir insanım. Hamilelik kontrollerime giderken, sıra beklerken broşürlere bile bakmadım. Ve bu yaptığımdan o kadar utanıyordum ki. ‘Normal değil bu kitap okumalıyım, ne olup bittiğini bilmeliyim’ diyordum. Aslında işin fizik ve teknik kısmını biliyordum, ama beni doğumdan sonra neler beklediği hakkında hiçbir fikrim yoktu. Bunun bunalımını yaşıyordum. Daha önce anneliği deneyimleyenlerden fikir alıyordum. Onları gözlüyordum.Çıkarımlarda bulunuyordum. Evrene bir mesaj yolladım ve evren onu cevapladı. Bir gün bir kitap aldım elime. Ne adını biliyorum kitabın, ne yazarını belki almadım bile belki her şeyi şu anda uyduruyor bile olabilirim. Kitap yeni anneler için di. Ve ilk cümlesi şöyleydi. ‘Her çocuk kendi kitabı ile gelir’ Kitabın sonunu okumadım. Almadım da. Oğlum ile buluşmam işte böyle oldu. Onun bütün haklarına daha anne karnındayken saygılıydım. Yeri gelince özür de diliyorum, onun benden dilemesi için de zorluyorum. Bazen de vuruyorum. Ne yaşıyorsam hayata dair o da beni okuyor. Bu da onun çıkarımları olacak. Sadece şuna dikkat ediyorum, sorduğu her soruya muhakkak doğru cevap veriyorum. Küçük anlamaz demiyorum. Şimdi okula gidiyor. İlk okul 1. sınıf. İlk eğitim hayatına başlayacağı okul bizim için çok önemliydi. Hatta çevremdeki insanlar beni bayağı bir gaza getirmeye çalıştılar. Özel okula yolla diye. Bayağı da bir niyetlenmiştik ki, son anda vazgeçtik. Çünkü biz eğitim hayatımıza Anadolu nun farklı yerlerinde tamamladık. Bırakın özel okulu, özel öğretmenimiz bile olmadı. Bu çocuğumuza da aynı muameleyi çekeceğiz anlamına gelmiyor ama, daha çok küçük ve ben onun benim doğru bildiğim yolda ama benim doğrularımdan çıkardığım sonuçlarını ona duyurmadan okumasını istedik. Memnunmuyum, hayır. Ama bir ay sonra bir senesi bitecek, ve gerçekten özel okullarda herkesin kendini özel hissettiği bir okulda değil, gerçekten yaşamın içinde özel olduğunu bilecek bir yaşam öğrenmesi için gönderdiğim okulda başarılı oldu. Sınıfta 45 kişilermiş.

Bana bugün arabada arkada oturmayı sevmiyorum, dediği zaman. Ben de ona ben ne arkada oturmayı seviyordum, ne de önde dedim. Niye diye sordu ukala ukala. Çünkü yaramazlık yapamıyordum dedim. Ve ondan o cevabı aldım. Uf ya bende yaramazlık yapamıyorum önde otururken dedi. Ben iyi bir anneyim. İyi anne olmanın ölçüsü özel okul değil ama bu bir ayrıntı sadece. Bazen beni iki üç kere çağırmasını dinliyorum, hemen yanına gitmemek için. Çünkü her zaman yanında birileri olmayacak. Veya yanında her zaman yanlış insanlar olacak. Dostlarını seçmeyi öğrenmesini istiyorum.

Dostlarının ve onu seven insanların her zaman yüreğinin bir kenarında olması gerektiği bilecek şekilde yetiştirmek istiyorum. Hata yaparak, hata yapmamayı öğrensin istiyorum. Doğruyu bir seferde bulsun istemiyorum. Bir çok kere aşık olsun. Bıçak acısını içinde hissetsin. Bir dişinin önünde eğildiği zaman evlenmek için, erkek olduğunu ve bir insanla yaşamını birleştirecek kadar bedeninden haberdar olsun istiyorum. Dünyayı gezsin istiyorum. Benim yarım bıraktıklarımı o tamamlasın istiyorum. Çok mu şey istiyorum. Bu konu hakkında söyleyeceğim çok şey var. Ama geç oldu sevgilerimle AYRIM OTUM.