Olmayan vergi politikalarının anlamsız uygulamaları

Ve bir kez daha tecil faizi kolaylığı.
Diğer bir adı, ödeme kolaylığı.

28 Kasım 2008 tarihine kadar yapılacak başvurular sonrasında, devlet kurumlarına olan vadesi geçmiş borçlar, on sekiz eşit taksitte ödenecek.
Hem de her hangi bir icrai işlem yapılmadan.
Hem de borcu yoktur muamelesine tabi tutulmadan.

Aslında bu tip uygulamalar, çarpık bir vergilendirme sisteminin doğal uzantılarıdır.
25 yıllık meslek hayatımda kaçıncı oldu bilmiyorum ama her ödeme kolaylığının ardından yetkililer, klişe bir lafı dillendirmekten beri durmazlardı.
“Bu defa son”.
“Bu defa son” ların sonu hiç gelmedi.
Bir kaç yılda bir mutlaka af veyahut ödeme kolaylıkları gündeme düşer oldu.
Eskiden birkaç yılda bir yapılırdı bu tip uygulamalar.
Sağ olsun AKP iktidarı döneminde, ardı arkası kesilmeyen af ve ödeme kolaylıkları uygulamalarının ardı arkası kesilmedi.
En son uygulamanın üzerinden daha birkaç ay geçmişti.
Şimdi yenisi uygulamaya sokuldu.
Ve bir kez daha suratımıza şamar gibi indi “vergilendirme politikamızın olmadığı” gerçeği.

Evet!
Bu ülke bir türlü adam gibi bir vergilendirme sistemi kuramadı.
Kimden ne kadar vergi alacağına dair karar veremedi.
Her gün yeni bir yasa yapıldı.
Yeni uygulamalar hayata geçirildi.
Ama hiç birisi sorun çözer nitelikte olmadı.
Olacakları söyleyeyim bu ödeme kolaylığı uygulamasından sonra.
Mükellefler vergi dairelerine başvurularını yapıp, vergilerini taksitlendirecekler.
Birkaç ay düzenli ödemeden sonra, ödemeler sistematik bir şekilde aksayacak.
Ve uygulama başarısız olacak.
Daha öncede bir çok defa denenen bu yöntem, önceki uygulamaların düştüğü duruma düşecek.

Peki çözüm nedir?

Hani klişe bir laf söylemenin bir esprisi yok.
Klişe lafımız neydi?
“Adil vergilendirme. Çok kazanandan çok, az kazanandan az vergi alınsın.”
Hayata nasıl geçecek bu ilkeler?
Bu güne kadar bir türlü hayata geçmedi bu ilkeler.
Çünkü dolaylı vergilendirme esasından hareket edilerek, ciddi bir vergilendirme sistemi uygulanmadı.
Veya çağdaş vergilendirme sistemlerinin gereği olan gider üzerinden vergilendirme esasına geçilemedi.
Halen ülkemizde uygulanan vergilendirme sistemi, gelir esasına dayalıdır.
Elde edilen gelirlerden, giderler düşürülerek elde edilen kârın beyanı sonrasında vergi salınır.
Gelirini gizleyen esnaf ise her yıl zarar beyan eder.
Hiç merak ettiniz mi?
Türkiye’de her yıl esnafın kaçta kaçı zarar beyan etmektedir?
Ben tecrübelerimden yana söyleyeyim.
Esnafın % 87’si zarar beyan etmektedir.
Ülkemizin gerçeğidir.

Çözüm kolaydır.
Aktif varlıklar ve yaşam standardı, adil vergilendirmenin temel enstrümanıdır.
Gelirin somut belirleyenleridir.
O zaman kimden ne kadar vergi alınacağının tespiti daha kolay yapılır.
Beyan esası ise artık çöpe atılması gereken çağ dışı bir uygulamadır.
Gerçekçi değildir.
Denetimi zordur.
Bu yol aynı zamanda varlığı olanın vergilendirilmesi anlamı taşır ki gelirinde ortaya çıkarılmasının temel aracıdır.
Bu yöntem sonrasında af veya ödeme kolaylıkları sağlamakta bir zorunluluk olmaktan çıkar.
Çünkü adil vergilendirmenin temel çıkış noktası yakalanmış olur.
Af ve ödeme kolaylıkları çarpık vergilendirme sisteminin bir ürünüdür.
Tez elden bu yollardan kurtulmak gerekir.