Olmuyor ki

Keskin mi keskin kılıçlar saplanıyor mideme. Kontlar, kontesler yerlerini almış bu baloda. Herkesde birer maske. Benimle konuşmasan varlığını farketmezdim o derece.. Beyaz dumanlar uçuşuyor gözlerimin ucunda. Derin derin içime çekiyorum, seninde soluduğun bu rüzgarlı havayı. Dışarıda Tanrı döktürüyor yine.. Doğa Ana iyi biliyor işini doğrusu. Savuruyorum kafamdaki kıçı kırık saçlarımı. Nafile. Gören yok.. Aslında bende burdayım. El sallayıp zıplamaktayım.. Of.
Olmuyor bedenim, kabullenmenin vakti gelmedi mi?
Olmuyor beynim, emret organlarına hadi. Unut onu!
Olmuyor kalbim, sızlanma. Atmana luzüm yok..
O gidiyor yine.. Ne avuçlarımda terini bırakıyor, ne de ardında kokusunu. İmkansız hızına yetişilmiyor. Bir labirentin içindeyiz, beynim hadi ama o kadar zeki değilsin. Atamıyorum zehirini vücudumdan. Yazmalıyım bunu, daha çok yazmalıyım.. Ağlamalıyım belki. Dışa vurmalıyım bir şekilde. Kapanmalıyım bu satırlara. Bağırmalı, şarkı söylemeliyim. Bir kere sevdiğini duysam, hıçkırıklara boğulabilirim, ölebilirim. Sen mesafeni koru. Yakınlığın ruhumu uçurur. Bari onu bana bırak. Bu karamsarlık, mutsuzluk.. Dibine vurdum artık..

Teşekkür ederim sevgilim, yeterince kafi..