Ölüm

Ey yalan dünya!

Daha dün kucaktaydım.

Bu gün,

Ne oldu da bana,

Düştü kollarım yanıma.

Daha; ne sen, beni.

Ne de ben; seni, anladım.

Ne zaman geldi, geçti!

Ana kucağı, oyun çağı.

Okul çağı, asker ocağı.

Anlamdan yaşlandım.

Neler yedim, neler içtim.

Ne zaman büyüdüm de,

Nerelerde koştum, oynadım.

Ne zaman?

Sevdim, sevildim.

Ne zaman?

Yaşadım, aşk.

Ne zaman?

Baba oldum da.

Saçlarıma düştü ak.

Ne zaman?

Onca gün doğdu,

Akşamlar oldu da.

Bugün, yıllar geride,

Ben sevdiklerimden ayrı kaldım.

Hani nerde kaldı!
Umutlarım.

Yaşanmamış o koca, koca yıllarım.

Hani nerde kaldı!

Bugün, geride kalanlara,

El sallayacak kollarım.

Cahit KARAÇ