Paylaşmak...

Hava bozdu gene. Az az yağıyor ahmak ıslatan denen türde, ve sis var. seviyorum sonbaharı. Ama akşama yağış artacakmış. Bir yerleri su, sel basmaz inşallah.

15.30 gibi çıkmalıyım buradan. Beyoğlu'nda işim var. Arabayla oraya gitmek akıl karı değil ama arabalıyım... Yayınevine gidecegim. Sözleşme imzalanacak Aralık'ta basılacak kitabım için. Duygusuz mu ne oldum?! Sevinmekle ve mutlu olmakla birlikte havalara da uçmuyorum. Düşünüyorum da bunun sebebi ne olabilir??? Ailem olmadığı için, oldukları zaman da çok soğuk, ilgisiz oldukları için "birşeyleri" coşkuyla kutlamayı, gönülden sevinmeyi, mutlu olmayı, başarılarımızın değerini bilmeyi öğrenemedik.

Emekli olduktan sonra doktoraya kabul edilmek, başarıyla bitirmek, yurt dışında bir makalemin basılması bunları hep tek başıma yaşadım. Şimdiki pozisyonum, basılacak kitabım.... kendim yaşıyorum bunlarla ilgili duyguları tek başıma, daha doğrusu sadece oğlumla paylaşarak... Başka kimse yok. En yakın arkadaşım S'yi aradım hem epeydir aramamış olduğum için hem de kitabımın basılacak olduğunu muştulamak için... Ama hep o konuştu, çocuğunun sorunlarından... Hep aynı mevzualar. Ama ne yapsın? Maalesef durumu çok zor. Çocuğu biraz sorunlu ve yıllardır onunla uğraşıyor. Benim dertlerimi çok dinlemiş ve rahatlatmıştır S. Bu sefer de ben onu dinledim, sevinçlerimi paylaşamadım...

Alarm tamir edildi geçen gün. Bir iş daha bitmiş oldu.

OGS aldım sonunda. Bunun için, gereksiz bir kredi kartı sahibi olarak.

Oldukça eskidiği için arabayı satıp yeni bir araba almaya çalışsam mı? Onca para.....

Yarınki dersi yapamayacağım, toplantı varmış...

Saat 13.50. 1, 5-2 saat sonra çıkmalı ki 17'de Beyoğlu'nda olabileyim.

Garip bir yaşam sürüyorum.... Ya da bana böyle geliyor....