PKK olaylarının temelinde yatan gerçekler

Olaylara, yanları kapalı at gözlüğü ile değil de, geniş bir açıdan bakmak gerekir. Ayrıntılarda boğulup, esası görmezden gelmek ve bu dar açıdan görülenleri, başkasına da aynı şekilde aktarmak olaylara çözüm getirmez.

Bugün (4 Ekim 2008), Şemdinli / Aktütün karkoluna yapılan PKK'nın hain saldırısı 15 canımızı daha aldı; ülke insanımızın kalbinini acıttı.

Bu olay ilk olmadığı gibi son da olmayacak ve bu mücadele, gerçekte ABD'nin isteği olan ama görünürde Kürtlerin hayali gibi gösterilen "Büyük Kürdistan" kuruluncaya kadar devam edecek. Türkiye de, bu hayalin gerçekleşmesine izin vermeyeceğine göre, bu mücadele sürüp gidecek. Kimse, "PKK'nın gücü tükendi", "PKK'nın son çırpınışları", "PKK güç kaybediyor", "PKK'nın sonu geldi" gibi sözlerle milleti kandırmaya kalkmasın. 30 yıldır bu sözleri duya duya bugünlere geldik.

Bu olaydan hemen sonra, bu konunun uzmanı olduğu söylenen bazı bilirkişiler ya da kendini öyle sananlar, farklı değerlendirmelerde bulundular; ama bunlardan hiçbiri, otuz yıldır bu olayların yönlendiricisi olan ve bu terör olaylarının durdurulmasında isteksiz davranan ABD'ye değinmediler.

Ben şimdi, bu konudaki ABD'nin rolünü anlatmaya çalışacağım.

Birinci Dünya Savaşı sona ererken (8 Ocak 1918) Amerika Cumhurbaşkanı Wilson, her ulusun kendini yönetme hakkı olduğunu belirtmiş ve 10 Ağustos 1920 tarihli Sevr Antlaşması'na, tarihin hiçbir döneminde ulus olamamış Kürtlere, Doğu Anadolu'da muhtariyet(özerklik) verilmesini ve sınırları Amerika tarafından belirlenecek bir Ermeni Devleti kurulmasını öngören bir maddenin konulmasını sağlamıştır. (PKK olayları ya da Kürt sorunu bir şekilde sonuçlandığında Ermeni davası onun yerini alacaktır.Bu konuda şunu söyleyebilirim. M. Kemal, Lozan Barış kuruluna verdiği talimatta, kurulun Musul meselesinden daha çok Ermenistan konusunda dikkatli olmasını istemiştir. İlerde bununla ilgili bir blog yazabilirim)

Bize göre, Lozan'da çöp sepetine atılan, ama ABD'ye göre sonradan kullanılmak üzere rafa kaldırılan Sevr dosyası, otuz yıl önce raftan indirildi ve tekrar üzerinde çalışmalar başladı.

Önce Kuzey Irak'tan (yani Güney Kürdistan'dan) başlandı.

ABD, 17 Eylül 1998'de, Celal Talabani'yi ve Barzani'yi Washington'a çağırarak Kuzey Irak'ta bir Kürt Federasyonu'nun kurulmasını öngören bir antlaşmanın(Türkiye dışlanarak) yapılmasını sağladı. Sonra da, Kürt varlığının hukuksal göstergesi ve siyasal dayanağı olan Kürt Parlamentosu kuruldu.

Sıra Büyük Kürdistan'ın kuzey bölgesine(yani bizim topraklarımızdaki bölümüne) geldi. Şimdi bu süreç yaşanmaktadır.

Bu süreçte neler dendi?

* Danille Mitterand : "Zaman ve şartlar bir Kürt Devleti'nin kurulması için uygundur"

* Zamanın İngiltere Dışişleri Bakanı Robin Cook : İngiltere, Irak'ın parçalanması sonunda kurulacak bir Kürt Devleti'ne hoş geldin demeye, samimiyetle hazırdır"

* Yine aynı kişi : "Türkiyenin Doğu sınırları tartışılmalıdır"

* Türkiye için AB Stratejisi Raporu : "Türkiye'deki Kürtlerin azınlık olarak görülmesi ve Kürtlere yasal ayrıcılık hakları getirilmesi gerekir"

* ABD, kendisine yakın yerli ve yabancı uzmanlar aracılığıyla : "Mustafa Kemal, 1923 yılında bir Türk-Kürt Cumhuriyeti veya Federasyonu kurmamakla büyük hata yapmıştır"

* Körfez Savaşı sırasında bir Amerikalı Albay : "Siz isteseniz de istemeseniz de bu bölgede (Albay'ın harita üzerinde avucunu gezdirdiği bölge, bizim güney sınırlarımıza bitişik Kuzey Irak topraklarıdır) bir Kürt Devleti kurulacaktır. Karşı gelirseniz sizinle savaşacaklardır"

İşin özeti ve esası bu. Bunun dışında yapılan bütün değerlendirmeler ve yorumlar "ayrıntılarda boğulmak" ve de "havanda su dövmek " olur.

Bu iş bitmeyecektir. Bitmesi için gerekli olanlar, Türkiye'nin vermesi beklenen ödünlerdir. Türkiye Cumhuriyeti Devleti ve sırayla gelecek hiçbir hükümet beklenen ödünleri vermez.

Bu iş, çözümsüzlüğe kilitlenmiştir.

Not : Bu blog, on yıl önce, bu konuda kendi yazdığım bir kitaptan, güncelleştirerek aktardığım alıntılardır. Dipnotu gerektiren kaynaklar, kitabımda mevcuttur.

cdenizkent