Profesör hatası

Beni yalnız buldular, gelen vurur, giden vurur. Yalnızlık güzeldir, bazen kalbinde tutsaktır, daha önce hiç görüp hissetmediğin. Bir ay içinde beş, altı kere ameliyat koltuğuna yatmışsan, yalnızlık ağır gelir insana, bir bardak su getirenin, bir tas çorba yapanın yoktur yanında. Gözlerin boşluğa dalar gider. Anılarda kaybolursun. Kendimi bu kadar boşuna yıpratmışım. Çalışmak kimseye muhtaç olmamak için, çalışmak gece gündüz, pazar tatil demeden çalışmak, sonradan bana bir faydası mı oldu dersin, bu kadar çalışıp, yırtınmanın, işte yalnızsın. Karşında boş duvarlar, acaba bu duvarlar niçin konuşmaz benimle, ses verseler bir nebze yalnızlığımdan kurtulacağım. Hastaneler ameliyatlar, hastane yemekleri, infirmière, kan almalar sabah akşam, bitmeyen işkenceler gibidir, her damarıma giren iğneler.

Paris, gün bugün.

Ohannes

Sağlıklı günler dileklerimle.

PS : Bu yazıyı karaladığımda ne günü, ne tarihi hatırlayamadım.!

Profesörün ameliyat yaparken damarımı yıtması neticesinde oluşan hatalar sonucunda 4 aydır evdeyim.