Psikolojik bir atıştırma

Binmiş gidiyorduk.....

Hava yağmurluydu. Pis çamur her tarafımızı sarmıştı. Yanımdaki kadının burnu akmıştı. Onun yanında oturan burnunu çekip çekip çekip....Daha yanındaki çekiçle oynuyordu. Öndeki kadının çocuğu annesinin saçlarını çekiştiriyordu.

Şoför yoğurdu sade yiyordu.

Ben de oturduğum yerden kafamı....Derken önden biri acı acı seslendi. Neymiş, şeymiş, adam buraları tanıyamamış. Buralar çok değişmiş. Şimdi neredeymiş? Nerede inip, gitmesi gereken yere nasıl gidecekmiş?

Ağlıyordu garibim.

Hepmiz garip garip gidiyorduk....Ben yakın bir yerde ineceğim. İnince bu psikolojiden kurtulacağım. Bu psikoloji burada soğuk. Üşümek istemiyorum. Evimde olmak istiyorum. Evimde bol oyuncak var. Ben oyuncaklarımla oynayacağım yaaa!...

Bir yer bunca sene sonra bu kadar da değişmez ki ama!....

Adam bir değişikti. Yanındaki kadın,iki. Çocuk var mıydı? Her yerimizden öpermiş, üç. Memleketteler. Memleket ne yan? Yan değil, düz dedi ordan biri. Kaç kişi gidiyorduk? Kaçımız kaçımızdan daha kaçaktık?

Yolda bekleyenler pideleri suya bandıra bandıra yiyorlardı.

1. Not: O durakta inen psikolojinin peşi bekletme yapmadan indim. Sığ buralar, boğulmayız.

2. Not: 

Psikolojik atıştırmalıkları

iyiydi şoförün;

her binen ve inen

saygıyla eğiliyordu

koltuğun tam önünde;

adam ağlıyor

kadın gülüyor

çoçuk işiyordu;

ha bu arada geldik mi?

Ş.Y.