Rejimdeyim (!)

Benim gibi disiplinsiz birinin rejimi ne kadar sürecek bakalım.

Bana kalsa halimden memnunum ama ortağım, aldı kalemi kâğıdı eline, ölçüyü nasıl kaçırdığımın hesaplarını yaptı.

Ölçtü, biçti, “rejime girmen gerek “ dedi.

“Hatta ben de biraz kendime dikkat etmeliyim ama sen, sen var ya sen iştahına dur demen gerek artık”

Sesimi çıkarmadım.

Hadi evde neyse de, ya dışarı çıktığımda kendimi nasıl tutacağım?

Vitrinlerin içerisine hiç mi bakmayacağım?

O güzelim görüntüleri nasıl es geçeceğim?

Bir de arkadaşlarımın “bir seferden bir şey olmaz, boş ver bu günlük rejimi” kışkırtmalarına nasıl göğüs gereceğim?

Heyecanla keşfettikleri yeni “lezzet duraklarını” nasıl duymam, birbirlerine gösterdikleri baştan çıkarıcı görüntüleri nasıl görmem?

Rejime başlayalı 1 ay oldu. Şimdilik iyi gidiyoruz.

5-6 ay daha dikkat edersem forma girermişim. Öyle söyledi.

Sonra da zaten alışırsam bu bir yaşam biçimi haline gelirmiş. Gerekli gereksiz abur cuburu doldurmazmışım eve.

Neyse ki havalar yağışlı, dışarı fazla çıkıp, rejimimi bozduracak görüntülerin etrafında dolaşmıyorum.

Her geçen günün ardından kendime “aferin” diyorum. Demek olabiliyormuş.

Bazen kendimi bu başarı için ödüllendirdiğim de oluyor. Bu motivasyonumuzu arttırırmış. Öyle birden de kesemem ya!

Hafta sonu, hava güneşli diye şöyle bir yürüyeyim dedim. Göz gezdireyim "lezzet duraklarına".

Gözüm gönlüm açılsın, almasam da bir bakayım vitrinlere, giyeyim çıkarayım, hem hareket olur fena mı?

İlk "durakta", gri ceketimin altına kolsuz bir elbise beğendim. Fiyatı da öyle uygun ki Allah kahretsin!

Girdim kabine denedim. Sanki benim için dikilmiş.

Neredeyse yarım saat bir kabinin içinde, bir dışında kendime bakıp, nefsimi test ettim.

Aynanın karşısında bu test gerçekten de çok zordu, ama başarıyla geçtim.

Yavaşça elbiseyi yerine, askısına astım ve çıktım mağazadan.

Sonraki "lezzet durağı" bir ayakkabıcı.

Aradın mı bulamazsın. Ama bugün tüm güzel şeyler gözüme gözüme giriyor.

İlk testten başarıyla geçince kendime güvenim mi geldi ne? Korkusuzca daldım içeri.

“Giyip çıkarmak da bir tür idman, hem de bedava” dedim.

Ama olmaz ki, yumuşacık derisi, ayağıma şıp diye oturması ve şıklığıyla şu vitrinden görüp beğendiğim “bot” da çok tahrikkar. "Gel beni al" diyor.

Her ikisini de giydim, bütün aynalara baktım, dikişlerini inceledim.

Olmaz olamaz... Bunu yapamam, rejimimi bozamam.

Tezgâhtarın, potansiyel müşterisine olan nazik bakışlarına aldırmadan attım kendimi dışarı.

Ohhhhh...

Bu tehlike de geçti çok şükür.

Tarih, 10 Aralık 2007.

Rejime başlayalı 35 gün oldu. İyi gidiyor.

Tijen B.

Kurban derilerinin Türk Hava Kurumuna verilmesi konusunda lütfen duyarlı olunuz.

Yangın yazıp 3919 a göndererek "THK Yangın Söndürme Uçağı Alım Kampanyasına" 6 lira ile katkıda bulununuz.