Ruhumu kıyıya bırakıp...

" AD ASTRA PER ASPERA" "Zorluklarla yıldızlara kadar."

Ruhumu kıyıya bırakıp yaşamaya çekildim. Onu korumak istiyordum. Ruhum kıyıda daha güvenli olacaktı. Hem yalnız değildi. Deniz, gökyüzü ve martılar onun yanındaydı. İçim rahattı.

Merdivenli şehrin tüm merdivenlerini çıktım. Yol boyunca merdivenleri kaplayan dikenler beni yıldırmak için çok uğraştılar. Ama unuttukları bir şey vardı. Ben alışıktım, çocukluğumda böğürtlenler için az mı savaştım onlarla. Kanımı dökmelerinden korkmuyordum. Son basamağa geldim. Geriye dönüp denize baktım. Masmaviydi... Sanırım gökyüzüne aşıktı. (Epeydir şüpeleniyordum ikisinden zaten.) Çok yakışıyolardı birbirlerine. Sarılmış martıları seyrediyorlardı. Şimdi içim biraz daha rahatladı. Ruhumu aşka emanet etmiştim.

Aşk hiç ruhumu incitebilirmiydi?

Simsiyah akan derelerin yanından geçtim sonra. Balıkları görmeyi düşlemiştim. Ama gördüğüm kurbağalar oldu. Olsun, onlarıda sevdim. Siyah, denizin bazı kıyılarına el koyuyordu. Bu durumdan bir çok insan ekmek yiyordu. Denizde bu duruma hoşgörülüydü, insanı seviyordu. Çelişkili bir durumdu. Canını yakıyordu insan, yine de seviyordu.

Yeldeğirmenlerine karşı savaşa gönüllü olarak yazıldım. Delilikti bu yaptığım. Olsun başka türlüsünü yapamazdım. Bir sürü yara bere aldım bu savaştan. Yılmadım yine saldırdım. İçimde bir amazon vardı. Ruhuma siyahla mavi doldu. Oysa ben ruhumu kıyıda bırakmıştım. O bulduğu ilk fırsatta, aşıkları kandırıp kaçmıştı. Ben onu korumak isterken o savaşta benim yanımdaydı. Olan olmuştu. Ruhumu saklayamamıştım. Belkide onu hiç bırakmamıştım kıyıya. Bıraktığımı sanmıştım.

Benim gibi insanlara tutunamayanlar deniyordu. O dünyada... Ben o dünyayı çoktan bırakmıştım. O yüzden ne dedikleri hiç umurumda değildi. Ben biliyordum hayata sıkı sıkı tutunduğumu. Ruhumla beraber savaşa ve yeni maceralara devam ediyoruz. ( bu içsel bir savaş, asla silah yok.)

Kıymetini biliyorum. Doğan günün... Batan güneşin... Ve bu arada hayatın getirdiklerinin...