Ruhun yeşil rengi

Yine bir ilkbaharı karşılıyoruz. Isınan havalar ve canlanan doğa... Ruhumuzda güzel duygular uyandıran, bizi mutlu eden bir yeşillik. Ruhumuzu ve bedenimizi yenilemek için fırsatlar geçiyor elimize baharla birlikte.

Doğadaki çırpınış, ya ağlayan bir kız gibi yağıyor; ya da teselli için ılık rüzgarlar eserek, yanağımızı okşuyor. Bir bakmışsın güneş gülümsüyor, ısıtıyor içimizi sımsıcak. Kulağımızda doğanın sesi ninni gibi geliyor bize...

Ruhumuz yeşile dönüyor baharla. Tadını çıkarmak değerini bilmek gerek bu anların. Geriye dönüşü yok; çünkü her güzel şey gibi bir gün sararıp solacak. Ruhumuz, bedenimiz ve değerli olduğunu kaybettikten sonra anlamak zorunda mıyız? Çok azımız elimizdekilerin değerini bilip, yaşarız.

Özlemek... Onun için geçmişi özleriz. Geçmişteki tadı bulamayız şimdiki baharda. Bir önceki diğerine benzemez. Özleriz geçmişteki baharı, kokusu bile bir başka deriz. Anlamamışızdır onu yaşarken, yine bir bahar deyip geçmişizdir çoğu zaman.

Anı yaşayıp, geçmişi özlemeden diğer baharı beklemek zor olmasın bundan sonra. Baharla birlikte dokunun doğaya, ağaca, toprağa, çiçeğe, böceğe. Ruhumuz dokunsun bulutlara. İşte o zaman hep yeşil kalır ruhumuz ve bedenimiz. Onu yeşerten sevgi olunca, evrendeki herşeyi sevince evren de sizi sevecektir.

NİCE BAHARLARA.....