Rus erkekleri

Tamara’nın kocası Vitali,
Marina’nın kocası Yura,
Svetlana’nın kocası Sergey…

Rusya’da tanımış olduğumuz ailelerin erkekleri… Rusya tarifi yapılırken verilen Rus erkeği standardının çok dışında kalıyorlar. Ama varlar… İstisna olduklarını da pek sanmıyorum. Rusya’daki yaşamımızın şurasında burasında gelişigüzel karşımıza çıktılar. Kiminin evini kiraladık, kimi işyerinden bir sekreterin anne-babası… Yaz tatillerinde sürekli Türkiye’ye geleni de var aralarında, gelmek isteyeni de…Burada okey öğrenip, memleketine okey takımı götüreni de var.

İrtibat arttığından beri genellikle Rus kadınları anlatılır oldu. Bu da daha çok yurttaşımız erkekler tarafından, özel bir bakış açısıyla… Onlara aşık bile oldular! Ama kendi kadınları
‘’-onlara benzesin!’’ i hiç istemediler. Kadınlarımız ise çok katı bakış açılarını değiştirmediler, görmezden gelmeyi ya da yermeyi tercih ettiler. Bu arada bizim gibi bazı istisnalar daha tarafsız ve anlamaya çalışan gözlemlerde bulunduk.

Kişisel olarak, Rus kadını hakkında epey yazı yazanlardanım. Bu arada Rus erkeği hakkında sorular da arttı tabii…Aslında iki cinsi birbirinden ayrı anlatmak mümkün değil. Kadını anlatırken bir anlamda erkeğini de anlatmış oluyorsun. Rusya’da ‘’kadınbaskın’’ bir toplumsal yaşantı var gibi görünüyor. Bunun teyidini bir öğretmenin, çocuklara, müze gezdirirken söylediklerinden de aldık. ‘’Rus erkeğinin hep çocuk ruhlu kaldığını, çünkü annelerin, çocuklarını çok koruyucu ve kollayıcı olduklarını’’ söylüyordu. Kadın nüfusunun üstünlüğü ve çok fazla hayatın içinde olmaları dolayısıyla görüntü böyle olmuş galiba…

Genelde bizlere şu tarif verildi: Komünizmin de etkisiyle dumura uğramış Rusların varlıklarını içki kaplamıştı. Bu da onları işe yaramaz hale getirmiş, ıskartaya çıkarmıştı! Aileler anne ve çocuktan ibaret kalmıştı. Erkekler bakımsız ve perişandı, zaten fazla da yaşamıyorlardı. Ayrıca tipleri de bozuktu! Sanırım bu tarifte kalmış olmamızın sebebi, orayla irtibata geçmiş erkeklerimizin doğal olarak aile adına sadece bu tipolojiyle karşılaşmalarıydı.

Buradaki görüntülerde de görüleceği gibi, Dünya erkeklerini kendilerine meftun edecek kadar genç ve güzel dişi bolluğunda bile, rastgeldiğimiz çiftler (gelişigüzel sokaklarda yürümekte olanlarda da), yaşı yaşına-başı başına uygun kişilerdi hep…

Oysa isimleriyle örneklediğim er kişiler, artık orta yaşlarında bulunan, genelde bir ya da iki çocuklu, çocuklar yetişkin, çalışan ya da emekli olmuş ama fizik olarak dinç görünen kişiler. İçki de içiyorlar, evet….ama kendilerini kaybedecek kadar değil. Evlerinde yemek daveti hazırlayıp, karı-koca misafir ağırlıyorlar. Birlikte tatile çıkıp, çocuklarıyla pekala haşır-neşir vakit geçiriyorlar. Evlerinin dekorasyonunu fiilen yapıyorlar, en ince detayıyla ilgileniyor, eve aldıkları bir kanepeden mutluluk duyuyorlar. Havyarlı kanepeye neden tereyağı sürmek gerektiğini gereğince izah edebiliyor ve misafirin boşalan bardağını hiç boş bırakmıyorlar.

Sohbeti, özellikle siyaset konuşmayı çok seviyorlar. Ayrıca tipleri hiç de bozuk değil, hatırlatırım, o güzelim kadınların babaları bunlar…Kimi zaman ürkütücü ve tehditkar görünümlerine rağmen, en az kadınları kadar düzgün fizikli olanları az değil. Ama sanırım kadının koruyucu ve kollayıcılığından uzak kalınca çöküyorlar. İş yaşamında kendilerini geliştirmeye zorlayacak bir sistemde olmadıklarından, bizim kuşağımız erkekleri bu hale gelmiş olabilir.

Algıda seçicilikle, bakışlar alımlı kadınlara takılıp kalırken, erkekler hakkında klişe önyargıları artık değiştirmek lazım bence… Aile yaşamı içerisinde, Rus erkeği de diğer ülke erkekleri gibi. Kadın olsun, erkek olsun, insan yaşamında domestik unsurlar her zaman önemli oluyor.

Bir noktayı özellikle belirtmeden geçemeyeceğim:
Rusya’da erk sahibi, kadın nüfusu üstünlüğüne rağmen, yine de erkekler. Kadınlar, evet, hayatın her alanındalar. İnşaat işçiliği de bahçıvanlık da yapıyorlar, ama yönetimsel konumlar yine de erkeklere ait. Zaman zaman kariyerini çok ciddiye alan ve işinde hırslı olanları da yok değil ama, yönetim erkeğe ait, hep! (Erkeği anlatırken, kadınından uzak kalamadık yine…ne yapalım!, her zaman bir referans noktası lazım…)