Şairler

Şairler; yazgının bekçiliğini yapan, yürek işçileri... Işığı ve karanlığı sırtlanarak okyanusa dalmaya çalışanlar... Gecelerin yardımını reddedebilecek cesareti, sesleri görmeyecek merhameti olan şairler…. Bir nebze olsun dinmez öyküleri, yağmurdan kaçsa da sözleri… “ Ölümü çağırmaktır, öksüz bir seherde düşleri uğurlamak ve gömülü cennetleri vardır papatya kokusuna küskün toprakların. Muazzam ezgileri duyulacaktır duvarların kapandığı an gözler… ve dinmeyen sızılar, daha derine gömer tüm renkleri ardından pejmürde bir kaosa.” diyen şairler.
Haykırırlar mütemadiyen: “ İbadetle aklanır mı katmerleşmiş yürekler! Silinir mi defterlerden mürekkeple çizilen yalanlar… Bir düşten ibaretmiş yurt edindiğim gülüşler… Oysa tutunacağım tek urgandı koynunda bıraktığım düğümler.” diye. Ve sorarlar: “ Hangi filmin başrolündeyiz? Peki kim yazıyor bu senaryoyu? Sanatın nerde unutulduğunu hatırlayan var mı? Ya da kendini… “ diye.

İtirafları olur kimi zaman: “Hayır yelkenli bir uçurumla kaçmamıştım korkularımdan! Olanca gücümle kaydım yalnızca düşlerimden… Ne zaman aldansam bir gök kuşağına, burnumun dibinde duruyor bir cezve dolusu mutluluk. Ve de sevdiğim yalanlardandır kaçmak, kendimle birlikte senden, hadi keşfedilmemiş bir serap bul kendine. Ve mürekkep kurudu artık.”

Şairler Son dersin zili çalınca haber verenler...