Şarabi

Gece lacivertin hakkını vermeli, Şarap da kırmıznın… Rengin canlılığına bulaşmış bir damla siyahın hüznü ve gizemliliğinde kendimi bulurum. Geceleri yaşarım, şaraba aşık olurum!!!

Tadına mı aşık oldum şarabın yoksa rengine mi; şimdi hatırlaması zor ama ilk görüşte aşık oldum ben ona. Bir kadının dilinden dökülen şevetli sözcükler gibi şişeden kadehe akarken o, ortalık leylaydı çoktan.

Lale gibi güzel, senin kadar şıktı kadeh. Zarif ayakları üzerinde yükselen; narin ve şeffaf bedenine kırmızı yakışıyordu. Kadeh dediğin, şarabın gelinliği gibidir zaten. Başka kıyafet yakışmaz ona.

Kadehi karşıma koydum, seyre daldım kırmızıyı. Derinliklerinde, bir kadının bakışlarında aradıklarımı buldum. Laciverte en çok kırmızı yakışıyormuş anladım…

İlk yudumumla damağımda hafif bir mayhoşluk hissettim. Tüm dünyayı unutup tadına kapıldım şarabın. Bir kadını öperken aldığım haz gibi… Dudaklarımın tanımadığım bir yerde asılı kalması, sonrasının olmaması…

Ben kadehler arasında yürüyorken dünya duruyordu sanki. Sevdiğim kadınla Beşiktaş’tan Ortaköy’e yürüyormuşum gibi… Hemen akıp gitmesin, yavaşlasın diye zaman; uzun esler veriyorum yudumlar arasında. Gecenin karanlığına doğru yürüyorum, elimde şamdan misali hilal…

Boş şişeyi devirdim önüme. İmdat çığlıkları yerine, kağıttan gemiler yapıp attım içerisine, dalgalarda özgürce yüzebilsin diye. Tekrar baktım gökyüzüne; ilk mavilikler beliriyordu yükseklerde. Gece aydınlanmıştı, ben olmuştum leyla.

Ezan sesinin şişede yankısını işittim. Bir kadınla aynı yatakta uyandığındaki sıkıntılı mutluluğu hissettim. Ayağa kalkıp şükrettim. Bilmediğim bir çok şeyi keşfettim sanki…

Yüzümde anlamsız bir tebessüm vardı. Günaydın diyerek selamladım şehri uykulu gözlerle.