Sen hep...

Sen hep kal burada, olur mu? Göğüs kafesimin tam ortasında... Bir esmer çingenenin göğsüne kaygısızca takıverdiği kızıl bir gül gibi. Meydan oku tüm bitişlere olur mu? Sanki, ölümsüzlüğün şarabından içmiş gibi...

Sen yağmur ol, olur mu? Çorak bir toprak üzerine bir gece ansızın yağıp da hayat ver. Ve o toprak göğsünden binbir gülü, nergisi, menekşeyi yeşertsin de o çiçekler adını ezber etsin olur mu? Adın tüm vadilerde yankılansın.

Sen tek bir hece ol, olur mu? Sen olmadan tüm şiirler yarım kalsın. Söylenmiş ve söylenecek olan ne varsa kalbi ol sözün, olur mu? Sensiz dünya sessiz kalsın...

Sen bir ağaç ol, olur mu? Dalların tüm dünyayı sarsın. Öyle kucakla ki hayatı, tüm yetimler anası babası var sansın.

Sen bir balık ol, olur mu? Her takılışında oltaya, pullarından binbir tane sen dağılsın. Kayıp gemicilere yol göster mesela... Ya da kendini sulara atmış adam ve kadınlara umut ol... Onların gözlerini alıp, kendi gözlerini ver onlara, her yanlarını hayat sarsın.

Sen bir uçurtma ol, olur mu? Küçücük bir çocuk seni göklere salsın. Ve sen hiç terketme o çocuğu, çocuk kendini kuş olup uçuyorum sansın.

Sen bir dağ ol, olur mu? Hayattan her yorulan sana yaslansın. O telaşlı adamlar ve kadınlar en rahat uykularına senin göğsünde dalsın.

Sen bir vadi ol, olur mu? Umudunu kaybeden sana baksın. Ve öylesine yeşil ol ki, öylesine umudun rengi ol ki karanlıklar şaşıp kalsın.

Sen hep kal burada, olur mu? Göğüs kafesimin tam ortasında... Hayat öyle ağır gelmişken bana ve ben öylesine ağırken kendime bir nefeste içime dol, olur mu? Kalbim kendini minik bir serçe sansın...

Sen hep var ol, olur mu? Kalbim yeniden inansın...

Fotoğraf: http://www.deviantart.com/print/454909/