Sen susunca

Soğuyunca dokunuşların,
Düşündün mü hiç nasıl titrer bedenim,
Kapkaranlık odamda,
Ne kadar ağır gelir sessizliğin?

Sessizliğin nasıl acıtır canımı, bilemezsin,
Göremezsin, sustuğunda aşk ıslatır yanaklarımı,
Belki görürsün, ama uzatıp elini silemezsin,
İsterim ama sana bile anlatamam yalnızlığımı.

Susunca sen, güneş bile veda eder sabaha,
Konuş diyemem, diyişlerim de bunaltır seni,
Dokunmaya bile korkar olurum soğukluğuna,
Bakıp da görmemek gibi sanki gözlerini...

Üşüyorum diyemem, ama anla işte; soğuksun.
Dediğin gibi ben miyim yoksa soğuk olan,
Kendi soğukluğum mu yoksa üstüne attığım soğukluk,
Ben miyim kendi soğukluğumda kendimi donduran.

Sen susunca, hayat da konuşmuyor benle,
Anlatmaya gücüm yetmiyor korkularımı,
Sesim bile yetmiyor bazen üşüyorum demeye,
Silemiyorum bazen tek başıma ıslak yanaklarımı.

Hayatımda anlatılan en güzel hikayesin,
Anlattığım en güzel masaldan daha güzel,
En gerçekten bile daha gerçeksin bana,
Ama dokunuşların soğuyunca,
Sen birdenbire susunca,
...
Korkuyorum...
En acı şeyleri söyle bana,
En çok sen ağlat varsın,
Ama yalvarırım susma,
Sen susunca kalbim unutuyor atması gerektiğini,
Yalvarırım susma asla,
Sen susunca sessizliğin boğuyor bedenimi.