Sen yalnızca bir ağaç olduğunu mu düşünüyorsun?...

Upuzun kıvrımlı geniş eteklerini toprağa sürüdüğün kim bilir kaç yüzyıllık parça pinçik elbisenle tam karşımda duruyorsun.
Gözün yükseklerde, köklerinse derinlerde...
Lakin, farklı yüksekliklerde durup, yere paralel uzayarak adeta yatay birer gövdeye dönüştürdüğün dallarınla, aslında dilediğin kadar yükselebilecekken farklılıkların eşiti kalmayı seçmiş bu hâlinle kibirden eser yok sende...

Meyvesi olmasa da eğilen dalların, güçsüzlüğün değil, gösterişe dönüşmemiş zarafetin, tevazunun timsali. Kimi dallarını yükseğe taşımışsın, belli ki taşımaya devam da edeceksin ama tepeden bakmak değil niyetin, anlıyorum.
Gözün yükseklerde; çünkü dünyada olup bitenleri eksiksiz görmek istiyorsun. Gün gelir de dile gelirsen, tuttuğun kayıtlar adaletli olmalı...

Dillensen, bize bizim hakkımızda neler neler söylerdin...

Kim bilir kaç insanın hikâyesine tanıklık ettin?

Kıyısında yetiştiğin dereler ırmaklar kadar, kana kana içtiğin yağmurlar kadar, tanıklık ettiğin hikâyelerle de beslenmiş olmalısın.

Hatta gölgene sığınan, saklanan âşıkların aşkına hürmetle, yapraklarını dökmemeye karar vermiş de olabilirsin. Belki de bu yüzdendir mevsimsel değişikliklere dayanıklılığın, dallarının yaz kış yeşil ve bol yapraklı kalması... Gerçekten bu yüzden olabilir mi?

Sana baktığımda zamanın geçiciliğini, dünyada mekân denilen şeyin hışırdayan yaprakların gölgesinden başka bir şey olmadığını düşündürüyorsun... Bir yandan da hiç bitmeyen bir hayatı temsil ediyorsun, ölümsüzlüğü, yaşamsal döngüyü.

O görkemli gövdeni sarmalayan kabuğun altındaki öze, o çoğaltma ve iyiliştirme gücüne sahip olan öze rağmen, içinden bir parça çürüyor... Gene de yaşamaktan vazgeçmiyorsun. Verdiğin yeni sürgünler, çürümüş olanla hayata tutunan arasındaki çelişkiyi sergiliyor, hüzünlü olduğu kadar canlı çelişkiyi.

Köklerinle sıkı sıkıya bağlandığın toprakla bedenin bütünleşmiş...Toprağına sımsıkı sarılmışsın, altına özgürce uzanmak, üzerinde özgürce yükselmek için.

Sen yalnızca bir ağaç olduğunu mu düşünüyorsun?

yeşim e. narter
İstanbul, Ekim ‘2013